نفس تازه تن هاخ در آسمان الدترافورد؛ در رقابت تیم‌های میلیون دلاری لیگ برتر، مرد هلندی چگونه توانست بر پوچتینو پیروز شود؟

برنده اصلی؟ منچستر یا تن‌هاخ؟

فوتبال7 | احتمالاً تن‌هاخ. او شانس آورد که در مسابقه اخراجی‌ها، نفر اول نشد! در شبی که استیو کوپر در ناتینگهام‌فارست با باخت 5-0 به وولوز و روی هاجسون در پالاس با باخت خانگی 2-0 به بورنموث، یک گام به اخراج نزدیکتر شدند، تن‌هاخ با خوش‌شانسی به خط پایان این مسابقه نرسید، هر چند بهبود چندان محسوسی در عملکرد یونایتد مشاهده نشد اما برنده اصلی دیشب کسب نبود جز تن‌هاخ. کسی چه می‌داند، شاید این جایزه مزد تصمیم شجاعانه او در بازی دادن گارناچو پرتحرک و پرانرژی به جای رشفوردی بود که در بازی یکشنبه مقابل نیوکاسل، مثل یک مرده متحرک فقط در زمین راه می‌رفت.

فرشته نجات: مک‌تومینای یا لمپاردتومینای؟!

اگر در آغاز فصل به شما می‌گفتم گلزن اول یونایتد، مک‌تومینای است، احتمالاً به من می‌خندید. اما درست شنیدید. مک‌تومینای به یک نوع لمپارد جدید تبدیل شده، یعنی هافبکی با خاصیت گلزنی که این ویژگی هم برای باشگاهش و هم برای تیم ملی کشورش در ماه‌های اخیر کارآمد بوده است. گل‌های دیشب، پنجمین گل او در هشتمین بازی لیگ بودند. علاوه بر این، مک‌تومینای 7 بار در موقعیت گلزنی قرار گرفت و هت‌تریک یا پوکر او هم دور از انتظار نبود. در کنار او، گارناچو با 8 موقعیت بهترین بازیکن من‌یونایتد بود، از جمله یک تلاش نافرجام برای شبیه‌سازی برگردان بیادماندنیش مقابل اورتون. در مجموع نیز یونایتد 28 شوت به سمت دروازه سانچز روانه کرد.

رنسانس یا تولد دوباره؟

در صحنه گل اول، مک‌تومینای بازیگر نقش اول و مگوایر بازیگر نقش مکمل بود. از نمایش مگوایر در بازی دیشب، اینطور حس می‌شود که رنسانس مگوایر پس از دریافت جایزه بهترین بازیکن ماه لیگ برتر، همچنان ادامه دارد.

مهاجمان یا مترسکان؟

خبر خوش اینست که منچستر 28 شوت داشت اما خبر بد اینست که ازین 28 شوت، فقط 1 شوت سهم راسموس هویلند بود. هر چند شوت دقایق ابتدایی او سانچز را به یک واکنش زیبا وادار کرد، اما 746 دقیقه است که هواداران منچستر در عطش گلزنی او می‌سوزند.

دفاع‌های میانی یا کناری؟

در شب آشفتگی مدافعان چلسی که سانچز بی‌پناه و بی‌دفاع مانده بود، انگشت اتهام را باید به سمت دفاع‌های کناری نشانه رفت. البته شاید آن‌ها هم مقصر نبودند. کسی می‌تواند به من بگوید چرا وقتی ریس جیمز هست، پوچتینو باید کوکوریا را در دفاع راست بگذارد؟ یا لوی‌کُلویل را در دفاع چپ؟ گارناچو و آنتونی شب نسبتاً بی دردسری را سپری کردند، اما ضعف دفاع‌های کناری چلسی و انتخاب پوچتینو، بی‌تأثیر نبود، بخصوص وقتی آمارها به ما می‌گویند که در ماه دسامبر هستیم و آنتونی 85 میلیون پوندی هنوز هیچ گل یا پاس گلی ندارد !

پنالتی با VAR یا پنالتی با شانس؟

طبق قوانین جدید، تصمیم اعلام پنالتی تقریباً درست به نظر می‌رسید. چه خوشمان بیاید و چه نیاید، بسیاری از صحنه‌هایی که در گذشته داور اصلاً متوجه آن‌ها نمی‌شد، اکنون با توقف بازی و رفتن او به سمت نمایشگر ویدیویی، ممکن است حتی تفاوت را رقم بزنند. اما آیا توجه کردید که چرا آنتونی به جای اینکه به سمت راست، یعنی به فضای خالی‌تر برود، کار خود را سخت کرد و سمت چپ را انتخاب کرد؟! شاید شانس در سرنوشت او نوشته شده بود تا انزو فرناندز با بی‌احتیاطی پای او را لگد کند، شاید هم همان عادت همیشگی آنتونی بود که حتماً باید توپ را روی پای چپش بیاورد، عادتی که البته هم هواداران را کلافه کرده و هم برای خودش گران تمام شده است. هر چند در پایان تمام این داستان‌های ویدیویی، سانچز مانع از گلزنی برونو فرناندز شد.

صحنه آهسته یا پخش زنده؟

خیلی از صحنه‌های بازی دیشب را باید به‌صورت صحنه آهسته می‌دیدی تا بتوانی به زیبایی آن‌ها پی ببری، از جمله کنترل مک‌تومینای روی صحنه گل اول. در نگاه اول و در پخش زنده، چیز خاصی به نظر نمی‌رسید، اما با توجه به فاصله کم مدافعان منچستر، خونسردی و تسلط هافبک اوج‌گرفته شیاطین سرخ، قابل‌تقدیر بود. صحنه قابل تأمل دیگر، شوت زمینی و زاویه‌دار کول پالمر بود، در حالی‌که لیندلوف، فکر می‌کرد پالمر را یارگیری کرده و خطر او رفع شده، پالمر با شکیبایی در انتظار پیدا کردن فضا برای شوتزنی ماند و با اعتماد به نفس مثال‌زدنی‌ایی که این روزها پیدا کرده، از همان فضای محدود یک شوت نرم و زاویه‌دار را به گوشه دروازه اونانا فرستاد تا یک عکس یادگاری از دستان کشیده اما خالی او را به آلبوم خاطرات لیندلوف و منچستر اضافه کند. در شبی که استرلینگ و مودریک تصمیمات فضایی می‌گرفتند و فرصت‌ها را یکی پس از دیگری هدر می‌دادند و جانسون هم زیاد به چشم نمی‌آمد، پالمر باز هم حرف اول را بین عناصر هجومی چلسی می‌زد تا انگلیسی‌ها بعد از پسر طلایی (بلینگام)، یک دلخوشی تازه پیدا کنند.

آب سرد یا کبریت بی‌خطر؟

خیلی‌ها فکر می‌کردند گل تساوی پالمر در دقایق پایانی نیمه اول، مثل آب سردی بر پیکره یونایتد است که باعث تقویت روانی چلسی برای نیمه دوم می‌شود. اما در نیمه دوم کنترل یونایتد بر بازی بیشتر هم شد و از ضدحملات چلسی کاسته شد. هر چند با ورود ریس جیمز، در فاز حمله چلسی اندکی بهبود یافت اما خود ریس جیمز دو موقعیت خیلی خوب را به منچستری‌ها داد که بخت با او یار بود و گل نشدند.

مصدومیت‌ها یا تصمیمات؟

حتی در دوران حضور پوچتینو در تاتنهام که بهترین دوران مربیگری او بود، خیلی‌ها به ضعف او در تصمیم‌گیری یا تأخیر در اصلاح تصمیمات اشاره می‌کردند. یک نمونه بارز آن را دیشب شاهد بودیم: تعویض دیرهنگام ریس جیمز به جای کوکوریا. یک نیمه طول کشید تا پوچتینو به تصمیم اشتباه خود در چیدمان اولیه تیم، واکنش نشان دهد ! علاوه بر این تصمیم جزئی، در بحث تصمیم کلی نیز چلسی از ضعف روحی یونایتد پس از تساوی با گالا و باخت به نیوکاسل استفاده نکرد و این منچستر بود که آغازی قوی درین دیدار داشت. در جریان بازی نیز زمانی که منچستر دوباره بر بازی حاکم شد، چلسی هیچ طرح و برنامه‌ای برای تغییر نداشت. البته مقایسه تعهد بازیکنان یونایتد در داخل و خارج از خانه نیز جالب است، انگار نه انگار که همین یکشنبه پیش در خانه نیوکاسل نیز منچستریونایتد بود که در زمین بازی بود!

فصلی برای شکوفایی یا برای فراموشی؟

صرف‌نظر از نتیجه و پیروزی منچستر، عملکرد هر دو تیم در بازی دیشب، همچنان یک علامت سؤال بزرگ جلو هر دوی آن‌ها می‌گذارد. بالاخره دوران ثبات و آرامش‌خاطر برای دو تیمی که مجموعاً بیش از 1 بیلیون دلار خرج کرده‌اند، فرا خواهد رسید یا نه؟!

🚨🚨 این مطالب را هم بخوانید:

ضرب شست آنژ به پپ؛ نگاهی تحلیلی به آنچه در جدال یکشنبه شب سیتی-تاتنهام گذشت

نگاهی به قرعه کشی یورو 2024: تحلیل گروه به گروه رقابت‌ها

بیوگرافی نیکولاس فولکروگ؛ ستاره این فصل بوروسیا دورتموند و تیم ملی آلمان کیست؟