تحلیل تغییر نقش مهاجمان در لیگ برتر انگلیس؛ تمرکز تیم‌ها بر وینگرها و هافبک‌های تهاجمی
فوتبال۷ در این مقاله تحول نقش مهاجمان در بهترین لیگ داخلی دنیا را مورد بررسی دقیق قرار می‌دهد. با ما همراه باشید.
در سال‌های اخیر، نقش مهاجمان در لیگ برتر انگلیس به شدت تغییر کرده است. دیگر خبری از سیستم‌های قدیمی دو مهاجمه نیست که زمانی ستون اصلی تاکتیک‌های تیم‌های انگلیسی بودند. این روزها بیشتر تیم‌ها با یک مهاجم مرکزی بازی می‌کنند، اما نکته جالب این است که این مهاجم‌ها دیگر تمرکز اصلی حملات تیم‌ها نیستند.
مهاجمان امروزی تنها نقش گلزنی ندارند؛ آنها باید در دفاع شرکت کنند، فشار بیاورند، فضا بسازند و حتی توپ‌ها را به جلو ببرند. با این حال، بازیکنان دیگری هستند که بیشتر از مهاجمان فرصت شوت‌زنی پیدا می‌کنند. از میان ۲۰ بازیکن برتر لیگ برتر از نظر تعداد شوت در هر ۹۰ دقیقه بازی، تنها چهار نفر به عنوان مهاجم شناخته می‌شوند.
یکی از این مهاجمان ارلینگ هالند است که با میانگین ۵ شوت در هر ۹۰ دقیقه، آمار فوق‌العاده‌ای دارد و در بسیاری از موارد باید او را به عنوان یک استثنا در نظر گرفت. در کنار هالند، رودریگو مونیز و رائول خیمنز از فولام، و جان دوران از استون ویلا، مهاجمانی هستند که در این لیست قرار دارند. البته جان دوران با تنها ۱۸۴ دقیقه بازی در لیگ، بیشتر به عنوان تعویضی تأثیرگذار شناخته می‌شود.
در مقابل، بازیکنانی که در صدر جدول شوت‌زنی قرار دارند، بیشتر به عنوان وینگر یا بازیکنان خط میانی شناخته می‌شوند. لوییس سینیسترا از بورنموث با میانگین ۶.۱ شوت در هر ۹۰ دقیقه پیشتاز است. ژوآ فلیکس و بازیکنانی مانند آنتوان سمنیو، نونی مادوکه و بوکایو ساکا نیز از جمله افرادی هستند که از جناحین حملات خود را آغاز می‌کنند و تعداد زیادی شوت می‌زنند.
محمد صلاح نیز همچنان در میان بهترین‌ها حضور دارد، اگرچه تعداد شوت‌های او نسبت به سال‌های قبل کاهش یافته، اما نرخ تبدیل شوت به گل او (۱۸ درصد) بسیار بالاست. از طرفی، نقش بازیکنانی مانند ایبریتچی اِزه و کای هاورتز در تیم‌هایشان تغییر کرده است؛ آنها بیشتر به عنوان مهاجمان دوم یا بازیکنانی که از خط میانی نفوذ می‌کنند، بازی می‌کنند.
این آمار نشان می‌دهد که تمرکز تیم‌ها به سمت بازیکنان کناری و هافبک‌های تهاجمی تغییر کرده است. به جای مهاجمان کلاسیک، این بازیکنان هستند که فرصت‌های بیشتری برای شوت‌زنی و خلق موقعیت پیدا می‌کنند. برای نمونه، ساکا، پالمر، صلاح و اِزه نه تنها در زمینه شوت‌زنی، بلکه در ایجاد موقعیت‌های گلزنی نیز در میان برترین‌ها قرار دارند. همچنین، بازیکنانی مثل جَرِد بوئن، مارکوس تاورنیر، آنتونی گوردون و دوایت مک‌نیل، که نقش زیادی در بازی‌های کناری دارند، نیز در این لیست حضور دارند. دست‌کم دو نفر از این بازیکنان در این فصل به عنوان هافبک‌های تهاجمی در مرکز بازی می‌کنند، نه به عنوان مهاجم.
در فهرست ۲۰ بازیکن برتر از نظر خلق موقعیت، تنها بریان امبئومو را می‌توان به‌طور معقولی مهاجم نامید، هرچند او هم بیشتر در جناح بازی می‌کند.
اگرچه در این مقاله پرسش "پس مهاجمان چه می‌کنند؟" را مطرح نمی‌کنیم، اما می‌توان گفت مهاجمان دیگر نقش اصلی را در برنامه‌های تاکتیکی مربیان برای بخش تهاجمی زمین بازی ایفا نمی‌کنند. همانطور که نقش هافبک دفاعی، شماره ۱۰ تیم و مدافع کناری تغییر کرده، نقش مهاجم مرکزی نیز دستخوش تحول شده است. اکنون این مهاجمان لزوماً گلزن‌های اصلی تیم نیستند؛ بلکه وظایف پیچیده‌تری دارند و بازیکنان کناری و هافبک‌های تهاجمی بیشترین بار تهاجمی تیم‌ها را بر دوش می‌کشند.
🚨🚨این مطالب را هم بخوانید:
🔹اتلتیک: گواردیولا رفیق روزهای سخت است؛ در صورت محکومیت سیتی، در این تیم می‌ماند!
🔹به مناسبت انتخاب توماس توخل به عنوان سرمربی تیم ملّی انگلیس؛ مرور چند نکته آماری جالب!
🔹ویژگی‌های بارز توماس توخل چیست؟ آیا توخل گزینه مناسبی برای هدایت تیم ملی انگلیس است؟
