📌 بخش اول این مقاله را از اینجا مطالعه نمایید

ساموئل اتوئو، آمیزه‌ای از تضادها: مادریدی سابق، بارسایی محبوب، آس مورینیو

ساموئل یا سامی اتوئو، ملی‌پوش سابق کامرونی نیازی به معرفی ندارد. ستاره اسبق بارسا و اینترمیلان که چهار بار به عنوان مرد سال آفریقا و یک بار به‌عنوان سومین بازیکن فیفا انتخاب شده است، دستاوردهای متعددی را در کارنامه حرفه‌ای خود دارد: مدال طلای المپیک در سال 2000، سه قهرمانی چمپیونزلیگ (2 بار بارسلونا و 1 بار اینتر) و چهار قهرمانی لیگ (3 بار بارسلونا و 1 بار اینتر). از حیث قهرمانی در چمپیونزلیگ، اتوئو پرافتخارترین بازیکن آفریقایی محسوب می‌شود که نه تنها مدال این رقابت را بر گردن خود آویخته، بلکه در این قهرمانی‌ها نقشی اساسی داشته است، از جمله 2 بار گلزنی در فینال چمپیونزلیگ.

اتوئو، با سرعت، فیزیک و قدرت تمام‌کنندگی مثال‌زدنیش، یکی از ارکان تیم پپ گواردیولا بود که در سال 09-2008 موفق به فتح سه‌گانه شد. این مهاجم تکرارنشدنی، بهترین گلزن تاریخ جام ملت‌های آفریقا و فوتبال ملی کامرون است. اتوئو در 118 بازی ملی، 56 گل و در 728 بازی باشگاهی، 364 گل به ثمر رساند.

سه نکته جالب در مورد اتوئو وجود دارد:

1- مادریدی‌ها او را نخواستند و دست سرنوشت باعث شد پس از یک رشته انتقالات قرضی، رقیب دیرینه مادرید، بارسلونا، به سراغ اتوئو برود؛ خریدی که برای این بازیکن و باشگاه دوران جدیدی را رقم زد.

2- اتوئو در هر دو سبک مالکیتی زیر نظر گواردیولا و دفاع-ضدحمله زیر نظر مورینیو، به‌خوبی خود را با سیستم سازگار کرد.

3- اتوئو دو بار موفق به کسب سه گانه شده است: بارسلونای 2009-2008 و اینتر 2010-2009 .

یحیی توره ، درونگرای بلندقامت، مغضوب پپ

یحیی توره، در هر دو عرصه ملی و باشگاهی صاحب عنوان است. داستان دروگبا و توره در عرصه ملی، داستان جالیست. این دو بازیکن دو بار در سال‌های 2006 و 2012 به فینال جام ملت‌های آفریقا رسیدند. در فینال سال 2006 دروگبا یکی از بازیکنانی بود که ضربه پنالتی خود را از دست داد، اما پس از بازنشستگی دروگبا که در هدایت ساحل عاج به قهرمانی آفریقا ناکام بود، یحیی توره در تیم ملی ماند و در سال 2015 بالاخره فیل‌ها را به دومین عنوان قهرمانی خود در قاره آفریقا هدایت کرد.

یحیی توره، دارنده قهرمانی لیگ با بارسلونا و منچسترسیتی و هم‌چنین یک قهرمانی چمپیونز لیگ با بارسلونا، یکی از بهترین فوتبالیست‌های آفریقایی تمام دوران است. توره ترکیبی از قدرت بدنی، دید مناسب و شم گلزنی‌ایی فراتر از یک هافبک بود.

سرفصل مشترک توره و اتوئو، کسب سه‌گانه فصل 09-2008 با تیم مخوف بارسلونای پپ است. توره همانند اتوئو چهار بار بهترین بازیکن قاره آفریقا شده است.

پس از تیره شدن رابطه توره و گواردیولا در بارسلونا، توره به جمع سیتیزن‌ها پیوست و به یکی از بهترین هافبک‌های تاریخ این باشگاه تبدیل شد که نقش اثرگذاری در دو قهرمانی نخست این تیم داشت. یکی از نقاط بسیار مهم دوران فوتبالی توره، به ثمر رساندن 20 گل برای منچسترسیتی در فصل 14-2013 لیگ برتر بود که برای یک هافبک دفاعی، دستاوردی باورنکردنی و شاید هم غیرقابل تکرار به نظر می‌رسد. او دومین هافبک لیگ برتر است که به چنین رکوردی دست یافته است. با ورود گواردیولا به سیتی، توره دوباره به حاشیه رفت، اما قبل از انتقال به المپیاکوس، یک قهرمانی دیگر لیگ برتر را به افتخارات خود اضافه کرد.

روژه میلا، متخصص بازی‌های ملی و شادی‌های گل

ملی‌پوش مشهور کامرونی، از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال، به‌عنوان دومین بازیکن برتر آفریقا در 100 سال گذشته شناخته شده است.

جنس تاریخ‌سازی میلا، با سایر بازیکنان موجود در لیست ما فرق دارد. ویلا نقش مهمی در هدایت کامرون به قهرمانی جام ملت‌ها در سال 1984 و 1988 داشت و در جام ملت‌های 88 نیز به‌عنوان بهترین گلزن انتخاب شد. او هم‌چنین دو بار بهترین فوتبالیست آفریقا شده است.

اما آنچه میلا را از بقیه بازیکنان لیست متمایز می‌سازد، صعود به یک چهارم‌نهایی جام‌جهانی با کامرون در سال 1990 بود. میلای 38 ساله با چهار گلی که در خاک ایتالیا به ثمر رساند، نقش اساسی داشت و کامرون را به نخستین تیم آفریقایی درین مرحله تبدیل کرد. در جام‌جهانی 94 نیز میلا با گلی که در 42 سالگی مقابل روسیه به ثمر رساند، به مسن‌ترین گلزن جام‌جهانی تبدیل شد که این رکورد تاکنون پابرجاست. البته بر خلاف سال 90، میلا از آن بازی و آن جام خاطره خوشی ندارد چون روسیه با نتیجه 6-1 پیروز آن دیدار شد و کامرون به‌عنوان قعرنشین گروه خود، حذف شد.

در سطح باشگاهی، میلا فقط برای باشگاه‌های فرانسوی هم‌چون موناکو و مون‌پلیه بازی کرد و هر چند بازیکن مهمی بود، اما به جز جام حذفی فرانسه، افتخار خاصی ندارد.

همچون بسیاری از بازیکنان آفریقایی یا آمریکای جنوبی، یکی از تصاویر بیادماندنی میلا در ذهن هواداران فوتبال، شادی‌های گل خاص او و بخصوص رقصیست که به دور پرچم کرنر انجام می‌داد.

سادیو مانه، بچه روستایی تاریخ‌ساز

این وینگر سنگالی سریع و ویرانگر، از یک روستای دورافتاده آفریقا، به باشگاه متز فرانسه راه یافت، اما دریچه معرفی مانه به دنیای فوتبال، باشگاه سالزبورگ اتریش بود. مانه پس از درخشش در سالزبورگ موردتوجه چندین تیم لیگ برتری قرار گرفت و در نهایت راهی ساوتهمپتون شد. دومین اتفاق بزرگ در زندگی فوتبالی مانه، در سال 2016 رقم خورد، زمانی که کلوپ او را برای پیوستن به لیورپول انتخاب کرد.

مانه در سال 2019، در کنار صلاح و اوبامیانگ، مشترکاً به‌عنوان بهترین گلزن لیگ برتر انتخاب شد، اما مهمتر از این عنوان فردی در آن فصل، قهرمانی لیگ برتر با لیورپول بود که بعد از 30 سال ناکامی، قرمزها بالاخره به آن دست یافتند. مانه در کنار صلاح و فیرمینیو خط حمله‌ای آتشین را تشکیل دادند که علاوه بر پایان دادن به انتظار قهرمانی لیگ، ششمین قهرمانی اروپایی را نیز در تاریخ لیورپول ثبت کردند.

یک سال پس از قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، مانه در سال 2022 با سنگال به مقام قهرمانی جام ملت‌های آفریقا دست یافت تا کلکسیونش از افتخارات ملی خالی نباشد.

مایکل اسین، سد نفوذناپذیر آقای خاص

این هافبک باکس تو باکس تنومند، یکی از موفق‌ترین خریدهای دوران آبراموویچ بود که از لیون به جمع آبی‌ها پیوست و در دوران سلطه چلسی در عصر مورینیو، در کنار لمپارد، خط میانی مستحکمی را تشکیل داد. هافبک صعب‌العبور غنایی، ترکیب خوش‌ساختی از مهارت فنی و قدرت فیزیکی بود، با صلابت در دفاع و مطمئن در حمله.

اسین که دارنده چهار عنوان قهرمانی با لیون و نه عنوان با چلسی است، در عرصه ملی به افتخار شایان توجهی دست نیافت و تنها عنوان او، نایب قهرمانی جام ملت‌های آفریقا در سال 2010 است.

اسین دارنده یک عنوان لیگ قهرمانان در فصل 12-2011 نیز هست که البته در آخرین سال‌های بازی او در چلسی بود و در آن تورنمنت نقش زیادی نداشت.

مبلغ انتقال اسین به چلسی، در زمان خود بیشترین هزینه انتقال برای یک بازیکن آفریقایی بود.

نوانکو کانو، مرد المپیکی، شکست‌ناپذیر آرسنالی

بازیکن نیجریه‌ای، در سه جام‌جهانی کشورش را نمایندگی کرد.

در المپیک 1996، نیجریه با شکست برزیل در نیمه‌نهایی و آرژانتین در فینال، به طلای المپیک دست یافت. بازی جذاب نیجریه-برزیل، با نتیجه 4-3 به پایان رسید و مرد اول این بازی، کانو بود که ابتدا با گل دقیقه 90 بازی را به تساوی کشاند و سپس با گل دوم، باعث صعود تیمش به فینال شد.

کانو با آژاکس، سه بار قهرمان اریدیویسه هلند و یک بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد. 25 گل در 54 بازی برای آژاکس، باعث انتقال کانو به اینترمیلان شد. در اینتر، هر چند کانو موفق به فتح جام یوفا (لیگ اروپای فعلی) شد، اما مصدومیت باعث شد که دوران موفقی را سپری نکند. کانو سپس به آرسنال رفت و عضوی از آرسنال فصل 04-2003 شد که به ««شکست‌ناپذیرها» مشهور شدند و بدون باخت، به قهرمانی لیگ برتر دست یافتند.

در فصل 08-2007 نیز کانو به قهرمان باشگاه پورتسموث تبدیل شد، چون با گل‌های او در مرحله نیمه‌نهایی و فینال، این باشگاه کوچک به قهرمانی جام حذفی دست یافت.

کانو اگرچه افتخار خاصی در جام ملت‌های آفریقا ندارد، اما به‌خاطر درخشش در سطح باشگاهی، دو بار بهترین بازیکن قاره شده است.

کانو هیچ‌وقت یک گلزن قهار نبود، اما به‌خاطر سبک بازی غیرقابل پیش‌بینی و غیرقابل متعارف خود، به بازیسازی تیم کمک می‌کرد و به موفقیت‌های مهمی با آرسنال و آژاکس دست یافت.

🚨🚨این مطالب را هم بخوانید:

🔹پیش بازی بایرلورکوزن-بایرن مونیخ؛ بزرگی خودت را ثابت کن، همینجا، در همین جدال بزرگ!

🔹پیش بازی آ اس رم-اینتر میلان: نخستین آزمون جدی گلادیاتور در آوردگاه المپیکو

🔹قطار جام ملّت‌های آسیا ۲۰۲۳ به ایستگاه آخر رسید؛ رویارویی قطر و اردن

🔹آنالیز | بررسی سیر تحول سیستم 2-5-3؛ از بازآفرینی کونته تا سه گانه پپ

🔹به بهانه جدال ایران و قطر در نیمه نهایی؛ نگاهی به آمار و خاطرات تقابل این دو تیم