تحلیلگران فوتبال انگلیس و لیگ برتر، معمولاً صدرنشینی در کریسمس را یکی از معیارهای اثرگذار در قهرمانی می‌دانند. آرسنالی‌ها بار دیگر با 1 اختلاف امتیاز در کریسمس در صدر جدول قرار گرفته‌اند و امیدوارند که پس از باکسینگ‌دی نیز نمایش قاطعانه خود در نیم‌فصل اول را تکرار کنند. اما همان‌طور که در ادامه مرور خواهیم کرد، صدرنشینی در این بُرهه از سال لزوماً تضمینی برای قهرمانی نیست.

نوریچ (93-1992)

در نخستین دوره از لیگ برتر، قناری‌ها (لقب تیم نوریچ) که فصل قبل در تقلای سقوط به دسته دو بودند، به لطف یک نوامبر درخشان، با صدرنشینی در کریسمس همه را غافلگیر کردند. اما در ادامه با شش بازی بدون بُرد، امیدهای قهرمانی خود را بر باد دادند و سپس در یک آوریل فاجعه‌بار، از 4 بازی متحمل 3 شکست شدند تا به رده سوم سقوط کنند. منچستر عنوان قهرمانی این فصل را تصاحب کرد.

نیوکاسل (96-95)

نیوکاسل کوین کیگان در آغاز فصل غیر قابل‌مهار به نظر می‌رسید و با 14 پیروزی و تنها دو شکست، به استقبال از جشن کریسمس رفت. کلاغ‌ها در ژانویه سال جدید نیز به نمایش خیره‌کننده خود ادامه دادند و اختلاف با منچستر را به 12 رساندند، اما به یکباره دچار تزلزل شدند و با 5 شکست از 8 بازی، جای خود را به یونایتد دادند تا شیاطین سرخ در نهایت با 4 اختلاف امتیاز قهرمان شوند.

لیورپول (97-96)

این بار نوبت به لیورپولی‌ها رسید که قدرت منچستر را تا پیش از کریسمس به چالش بکشند. اما پس از کریسمس، نیوکاسلی‌ها و آرسنالی‌ها نیز به جمع این چالش اضافه شدند و نمایش پرنوسان قرمزها در نیم‌فصل دوم، باعث شد مردان روی اوانس در نهایت با 7 اختلاف امتیاز، پشت سر منچستر در رده دوم قرار بگیرند.

منچستریونایتد (98- 97)

تیم الکس فرگوسن، ماه دسامبر را در اوج آغاز کرد و علی‌رغم لغزش در ابتدای سال جدید، یونایتد همچنان دست بالا را داشت. اما چند تساوی پیاپی و اوج گرفتن توپچی‌ها که نخستین فصل خود را زیر نظر آرسن ونگر تجربه می‌کردند، نمایش نیم‌فصل اول یونایتد را به حاشیه برد تا آرسنال با کسب 10 برد متوالی، با یک امتیاز بالاتر از یونایتد قهرمان شود.

ویلا (99- 98)

استون‌ویلا که فصل را با رکورد عالی 12 بازی بدون باخت آغاز کرده بود، پیش از کریسمس تنها 2 شکست را متحمل شد. در نیمه دوم فصل اما داستان ویلایی‌ها متفاوت شد و با 8 بازی بدون برد در سال جدید، راه را برای صعود منچستر و آرسنال در جدول باز کردند تا در نهایت منچستر قهرمان شود و ویلا به رتبه نازل ششم سقوط کند.

لیدز (2000-1999)

لیدزی‌ها، تحت هدایت دیوید اولری، نیم‌فصل نخست را با صدرنشینی به پایان رساندند تا خود را به‌عنوان یک قدرت جدید در فوتبال جزیره مطرح کنند. تلنگر رقیبان زودتر از حد تصور فرا رسید و افت در ماه ژانویه، به شاگردان اولری فهماند که ثُبات در لیگ برتر، کار هر تیمی نیست. چهار شکست پیاپی لیدز در مقطع پایانی فصل، آن‌ها را تا رده سوم پایین برد و یونایتد به لطف 11 برد پیاپی، با اقتدار قهرمان شد.

نیوکاسل (02-01)

تیم خوبی که بابی رابسون ساخته بود، پس از نمایش نیم‌فصل اول، یک تهدید جدی برای رقبا به نظر می‌رسید. اما شکست‌های بعدی کلاغ‌ها مقابل منچستر، آرسنال و لیورپول، یک بار دیگر همچون فصل 96-1995، آن‌ها را از جمع مدعیان دور ساخت تا به جایگاه چهارم جدول تکیه بزنند. آرسنال با رکورد خیره‌کننده 13 برد پیاپی تا پایان فصل، قهرمان شد.

آرسنال (03-02)

مدعی قهرمانی، فصل جدید را هم در اوج آغاز کرد تا عزم خود برای تاجگذاری دوباره در لیگ برتر را نشان دهد. آرسنال در نیم‌فصل دوم نیز تقریباً باثبات بود، اما چرخش ناگهانی یونایتد پس از آغاز سال جدید و شکست‌ناپذیری تا پایان فصل، باعث شد در نهایت با 5 اختلاف امتیاز بالاتر از توپچی‌ها، خود را به‌عنوان پادشاه جدید جزیره معرفی کنند.

منچستریونایتد (04-03)

نمایش قدرت در ماه دسامبر، شیاطین سرخ را با صدرنشینی به جشن کریسمس رساند، اما شکست‌ناپذیری آرسنال در کل فصل، به فرگوسن ثابت کرد که ثبات کلی مهمتر از اقتدار مقطعی است. در نبرد داغ آن سال‌ها بین این دو تیم، توپچی‌ها موفق شدند این فصل تاریخی را بدون شکست و با 11 امتیاز بیشتر به پایان برسانند و خیلی زود تاج‌وتخت خود را از یونایتد پس بگیرند.

آرسنال (08- 07)

آرسنال شگفت‌انگیز سال 2007، نه تنها در کریسمس، بلکه تا فوریه 2008 صدر جدول را در اختیار داشت. اما یک اتفاق ناگهانی، ورق را برگرداند و همه چیز را دگرگون ساخت: مصدومیت وحشتناک ادواردوی برزیلی برابر بیرمنگام. ادواردو نقطه اتکای ترکیب توپچی‌ها در آن فصل بود. به لطف این اتفاق و پنج بازی بدون برد آرسنال، چلسی و منچستر گوی سبقت را از توپچی‌ها ربودند. دو تیم لندنی، هر چند در کل فصل سه شکست را تجربه کردند، اما در نهایت یونایتد بود که با 87 امتیاز قهرمان شد و آرسنال در جایگاه سوم ایستاد.

لیورپول (09- 08)

با 8 پیروزی از 10 بازی نخست و ثبت یک دسامبر بدون شکست، به نظر می‌رسید که همه چیز برای لیورپول و رافا بنیتز خوب پیش می‌رود. اما تساوی‌های متعدد در نیم فصل دوم گریبان قرمزها را گرفت تا علی‌رغم کسب 10 پیروزی دیگر در مقطع انتهایی فصل و تنها دو شکست در طول فصل، محکوم به تماشای قهرمانی یونایتد شوند.

لیورپول (14- 13)

خط حمله آتشین لیورپولی‌ها که متشکل از لوییز سوارز، استرلینگ و استوریج بود، به هوادارن لیورپول نوید می‌داد که امسال دیگر سال آن‌هاست. مردان برندن راجرز به صدرنشینی در کریسمس قانع نبودند و به پیشرفت خود در نیم‌فصل دوم ادامه دادند و در سال جدید فقط یک بازی را واگذار کردند. اما همان یک باخت، سرنوشت کل فصل را تعیین کرد. سُر خوردن نابهنگام پای جرارد و شکست برابر چلسی مورینیو، نه تنها قرمزها را از 3 امتیاز آن بازی محروم کرد، بلکه با روحیه ضعیف به زمین پالاس رفتند تا با تساوی 3-3 در بازی ماقبل پایانی، قهرمانی را با 2 اختلاف، به سیتیزن‌ها هدیه کنند.

لیورپول (19- 18)

پنج فصل بعد لیورپول دوباره در کورس قهرمانی با سیتی قرار گرفت. صدرنشین کریسمس، سال جدید را با شکست برابر رقیب اصلی سیتی آغاز کرد، اما شاگردان کلوپ روحیه خود را نباختند و به رقابت تا پایان فصل ادامه دادند. هر چند نمایش درخشان لیورپول با 9 برد در انتهای فصل، تحت‌الشعاع 14 برد متوالی سیتی قرار گرفت و در نهایت به‌خاطر همان باخت رو در رو در آغاز سال، با 1 اختلاف امتیاز قهرمانی را به سیتی واگذار کردند.

لیورپول (22-21)

لیورپولی‌ها پس از سال‌ها، در فصل 20-2019 به قحطی قهرمانی خود پایان دادند و اختلاف 4 امتیازی با منچسترسیتی در کریسمس، هواداران را به یک قهرمانی دیگر در فصل 22-21 امیدوار کرد. اما در نیم‌فصل دوم، مصدومیت لیورپولی‌ها کفه ترازو را به نفع سیتی سنگین کرد و افت ادامه‌دار قرمزها، آن‌ها را در جایگاه نهایی سوم قرار داد.

آرسنال (23-22)

آرسنالی‌ها یک تهدید کاملاً جدی برای قهرمانی مجدد پپ در لیگ به نظر می‌رسیدند. صدرنشینی مقتدرانه آرسنال در کریسمس و تنها 1 شکست در نیم‌فصل نخست، توپچی‌ها را دست‌نیافتنی نشان می‌داد. اما ماشین توقف‌ناپذیر پپ، با استفاده از تزلزل دوباره آرسنال در انتهای فصل، بار دیگر به مقصد قهرمانی رسید و بر قله فوتبال جزیره نشست.