تکراری، زشت و دوست‌نداشتنی؛ آیا یوونتوس الگری موفق به فتح سری آ می‌شود؟
به بهانه عملکرد خوب یوونتوس در سری آ باوجود انجام بازی‌های کسل کننده، به بررسی عملکرد و احتمال موفقیت این تیم خواهیم پرداخت.
تماشای بازی بیانکونری در فصل جاری وحشتناک است، اما گویا با همین سبک بازی، در کورس رقابت با اینتر برای قهرمانی به سر می‌برند.
در آوریل 2015، یوونتوس علی‌رغم یک بازی بسیار افتضاح، به لطف تک‌گل آرتورو ویدال از روی نقطه پنالتی، موفق به کسب پیروزی مقابل موناکو در بازی رفت یک‌چهارم نهایی چمپیونزلیگ شد. پس از بازی، وقتی خبرنگاران درباره خلأ جذابیت و هیجان در بازی‌های یوونتوس سؤال پرسیدند، الگری پاسخ داد: ««اگه دنبال لذت بردن هستید، بهتره برید سیرک، اینجا زمین فوتباله ! »»
جالب اینجاست در فصل 22-2021 ، پس از اینکه با نمایش جسورانه در یک‌هشتم نهایی چمپیونزلیگ، با تساوی 1-1 مقابل ویارئال متوقف شدند، الگری ازین هم فراتر رفت و به انتقاد از تلاش تیمش برای بازی زیبا پرداخت: ««من یووه‌ای رو ترجیح میدم که ببره، نه اینکه زیبا بازی کنه. زیبا بازی کردن گاهی هزینه داره»»
از سبک بازی یووه درین فصل، به نظر می‌رسد که الگری بالاخره به خواسته قلبی خود رسیده باشد. پس از فصل سخت و پرنوسان 23-2022 که باعث شد منتقدین، لقب ««مرده‌ای که فقط راه می‌رود»» را به الگری بدهند و پس از اینکه او، جان سالم به در برد و یوونتوس به‌دلیل مشکلات مالی، نتوانست در تابستان اخراجش کند، تنها چیزی که اکنون در ذهن این مربی کهنه‌کار می‌گذرد، بقای خود و استفاده از این فرصت دوباره است.
در واقع یووه این فصل، به متخصص پیروزی‌های زشت تبدیل شده است و در حالی که الگری تلاش می‌کند تا دوباره جایگاه خود به‌عنوان متخصص فتح سری آ را پس بگیرد، بسیاری از هواداران فوتبال ایتالیا نگرانند که مبادا یک تیم با چنین سبک تهوع‌آوری، قهرمان شود.
کمال بی‌معناست
در ایتالیا، اصولاً مردم به دو دسته تقسیم می‌شوند: عاشقان یووه و متنفران از یووه ! هیچ حد وسطی وجود ندارد و هیچ‌کدام از دو گروه نیز حاضر به عقب‌نشینی از مواضع خود نیستند. اما بسیار مهم است که بدانیم منتقدین سبک بازی فعلی یووه، صرفاً متنفران ازین تیم نیستند.
در حالی‌که عشاق یووه هم‌چنان به شعار اصلی باشگاه مبنی بر «کسب پیروزی به‌عنوان اولویت اول»» اعتقاد دارند، اما نگرانی‌ها نسبت به سبک عملگرایانه الگری در بین بسیاری از هواداران، روزبروز بیشتر می‌شود.
بر خلاف دوره اول مرد توسکانی که دوره بسیار موفقی بود (پنج اسکودتو، چهار کوپا ایتالیا و دو بار حضور در فینال چمپیونزلیگ)، در دوره فعلی که دوره دوم حضور الگری در یوونتوس است، او نه تنها دست خالی مانده است، بلکه بر خلاف گذشته دیگر تاکتیک‌های منفی او به نتایج مثبت تبدیل نمی‌شوند و تحمل این نوع بازی در کنار نتیجه نگرفتن، باعث شده است بسیاری از یووه‌ای‌ها خواهان ترک یوونتوس توسط الگری در پایان فصل باشند.
حتی پس از بازی پایانی فصل پیش مقابل اودینزه، هنگامی که خبرنگاران در مورد نارضایتی هواداران از عملکرد فصل یووه، از الگری سؤال کردند، او پاسخ داد: ««چیز خاصی ندارم که به هوادارا بگم. فقط میتونم بگم که ما با جدیت و صداقت کار کردیم. تو زندگی همیشه نمیشه همه رو راضی نگه داشت ! همیشه کسایی هستند که ناراضی باشن. این بخشی از ماهیت فوتباله، چه زمانی که جام می‌گرفتیم و چه حالا»»
البته الگری یک راهکار عجیب نیز برای بُرون‌رفت تیمش ازین وضعیت، ارائه کرد: «« کمال بی‌معنیه، چیزی به اسم کمال وجود نداره، تنها کاری که میتونیم بکنیم تلاش برای کاستن از خطاهامونه.»»
شکی نیست که هواداران یووه، خواستار کمال نبودند و فقط می‌خواستند تیمشان را در حال بازی بهتر ببینند، یا می‌خواستند حداقل کمی خلاقیت در بازی تیم ببینند. کریستین ویری مهاجم سابق یووه‌ای‌ها نیز به این نکته اشاره می‌کند: ««در حال‌حاضر چیزی جز اتکا به اتفاق یا شانس رو نمی‌بینیم. هیچ‌گونه ایده‌ای مطرح نیست، فقط اتکا به اشتباهات حریف برای گلزنیه.»» در واقع الگری متهم است که قصد دارد با ذهنیت یک باشگاه کوچک، یکی از گران‌قیمت‌ترین ترکیب‌های سری آ را مدیریت کند.
رفیق روزهای سخت
البته نباید فراموش کنیم که همه مشکلات یووه به الگری بر نمی‌گردد، از جمله رسوایی‌های مالی باشگاه که اگر منجر به کسر 10 امتیاز نمی‌شد، شاید الگری فصل پیش حداقل موفق به کسب سهمیه چمپیونزلیگ می‌شد، یا محروم شدن لوکا فاجیولی به‌خاطر شراکت در شرط‌بندی‌ها و ممنوعیت طولانی‌مدت پل پوگبا به‌خاطر دوپینگ.
به‌خاطر همین ماندن در روزهای سخت در کنار یووه است که عده‌ای، الگری را ««مرد همراه»» نامیده‌اند. خود او نیز به این عنوان افتخار می‌کند و در دور نگهداشتن حاشیه‌ها از تیم، تا حدود زیادی موفق بوده است: ««کار یک مربی فقط به زمین فوتبال ختم نمیشه و باید مسائل ورزشی باشگاه رو هم مدیریت کنه»»
اما در کنار همه اینها، قطعاً یک چیز به الگری و صرفاً به شخص او مربوط می‌شود: ««سبک بازی کسالت‌آور تیم»». هیچ‌کس نمی‌تواند مالکیت کمتر یوونتوس مقابل میلانی که 50 دقیقه 10 نفره بازی می‌کرد و کسب پیروزی به صرف یک شوت از لوکاتلی را به مشکلات خارج از زمین نسبت دهد! کریستین پانوچی، بازی دو تیم در هفته نهم فصل جاری را کسالت‌آور خواند و معتقد بود که انتظار بیشتری از دو تیم بزرگ ایتالیا می‌رود. البته پانوچی اشاره نکرد که میلان حداقل عذر 10 نفره بودن را داشته است، اما بهانه الگری چه بود؟ به‌ویژه اینکه خود او نیز در کنفرانس پس از بازی اعتراف کرد: ««وقتی یک یار بیشتر داری، نباید اجازه بدی نفس بکشن. نباید بزاری اینجوری ضدحمله بزنن.»»
الگری و سبک اجتناب‌ناپذیر
موافقین، یا شاید بهتر باشد بگوییم، توجیه‌گران سبک الگری معتقدند که سبک او ناشی از بضاعت تیم و بازیکنانیست که در اختیار دارد. برای مثال کاپلو در دفاع از او اظهار داشت: ««هیچ مربی‌ایی بدش نمیاد 90 دقیقه حمله کنه، ولی شما باید ویژگی‌های حریف و داشته‌های خودت رو هم در نظر بگیری.»» ««الگری دیگه هافبک‌های خلاقی مثل پیانیچ، پوگبا یا دیبالا رو در اختیار نداره، بنابراین طبیعیه که عقب بشینه و منتظر ضدحملات باشه. با این ترکیب، گل نخوردن، خودش یک نقطه قوت محسوب میشه»» البته منتقدان نیز در پاسخ به این توجیه کاپلو، الگری را به‌خاطر عدم تلاش کافی برای حفظ هافبک‌ها و مهاجمان خلاقی چون دیبالا یا کولوسفسکی، سرزنش می‌کنند و تقلای فعلی او برای تدارک حملات با بازیکنانی در سطح کیزا و وولاهویچ را ناشی از اشتباهات خود او می‌دانند.
کاتاناچیو، سبکی غیر قابل‌پذیرش برای یک تیم بالانشین
کاپلو در ادامه دفاع خود از الگری اشاره می‌کند که ««در فوتبال یک سبک وجود نداره. سیتی پپ گواردیولا عاشق حمله کردنه، ولی حتی این تیم هم اگه لازم باشه، عقب میکشه تا دفاع کنه، مثل 25 دقیقه آخر فینال فصل پیش در برابر اینتر.»»
البته که هواداران فوتبال در ایتالیا، ارزش خاصی برای جنبه‌های دفاعی قائلند، اما با توجه به تغییر فوتبال و میل به هجوم بیشتر و پرسینگ از بالا در دنیای امروز و پیروی برخی از مربیان ایتالیایی مانند روبرتو دزربی و لوچیانو اسپالتی ازین سبک، به‌نظر می‌رسد که حتی در ایتالیا کمتر کسی است که امروزه، سبک کاملاً دفاعی کاتاناچیو را در شأن بالانشینان جدول بداند، بخصوص اینکه یوونتوس الگری، در هر صورت از عقب دفاع می‌کند، فرقی هم نمی‌کند که تیم مقابل ضعیف باشد یا قوی.
روند بازی‌های یوونتوس کاملاً قابل پیش‌بینی است: تلاش حریفان برای رد شدن از دو بلوک دفاعی سهمگین الگری و یووه‌ای که مترصد اشتباهات آن‌ها برای توپ‌ربایی و استفاده از ضدحملات می‌ماند! در یک کلام، الگری بیش از اینکه استاد طراحی نقشه برای بهبود بازی تیم خودش باشد، استاد خراب کردن بازی حریف است.
