آنالیز و تحلیل فنی دیدار بزرگ لیگ برتر انگلیس؛ چگونه آرسنال بعد از 8 سال منچسترسیتی را شکست داد؟

نگاه مربیان بعد از بازی

میکل آرتتا: ««قاعده‌ی بازی اینست که تا شکست نخوری، پیروز نمی‌شوی؛ بخصوص شکست‌های سخت که باعث درس گرفتن می‌شوند، مثل باخت 1-4 ما در اتحاد در ماه آوریل. ما فصل پیش دو باخت متفاوت در برابر آن‌ها داشتیم. اما امروز بازیکنانم کاملاً پخته عمل کردند و این پختگی حاصل همان تجربیات است. گاهی باید ببازید تا به تیم بهتری تبدیل شود.»»

گواردیولا: ««بازی را خوب آغاز کردیم و دو تا سه شانس گلزنی داشتیم. ولی نیمه دوم آن‌ها با ریتم بسیار بهتری بازی را آغاز کردند. در ادامه بازی پایاپای دنبال شد و آن‌ها توانستند از طریق یک شوت منحرف‌شده، به گل برسند. بهرحال آن‌ها پیروز شدند و باید به آن‌ها تبریک بگوییم.»»

در ادامه می‌خواهیم جدا از اظهارات مربیان، نکات تاکتیکی این رقابت بین بالانشینان جدول را مرور کنیم.

 سیلوا در نقش یک هافبک محوری (pivot)

در آرایش 3-3-4 منچسترسیتی درین بازی، فیل فودن و خولیان آلوارز، به‌عنوان هافبک‌های هجومی شماره‌ی 10 با تمایل به کناره‌های زمین، در کنار ارلینگ هالند قرار گرفتند. دفاع‌های کناری، کایل واکر و یوشکو گواردیول نیز برای عرض دادن به بازی، روی دست آن‌ها حرکت می‌کردند. شماره هشت‌ها، ریکو لوییس و متئو کواچیچ نیز کاملاً نزدیک به برنادو سیلوا بازی می‌کردند تا از این بازیکن که در نقش غیرمنتظره‌ی هافبک محوری بکار گرفته شده بود، حمایت کنند (شکل زیر).

این آرایش باعث تعدد هافبک‌های میانی سیتی شد. همزمان، پوشش پاس‌های سیتی در میانه‌ی میدان برای آرسنالی‌ها- و به‌ویژه دو هافبک محوری آن‌ها- آسانتر شد. تعدد نفرات سیتی، در گذار دفاعی به آن‌ها کمک می‌کرد و آن‌ها موفق شدند تقریباً تمام ضدحمله‌های آرسنال از میانه‌ی زمین را خنثی کنند و پس از تغییر مالکیت توپ، آرسنالی‌ها را وادار به عقب‌نشینی سریع کنند.

در کانال داخلی سمت چپ، فودن با حرکات عمقی ناگهانی، درخواست توپ می‌کرد، به‌ویژه زمانی که دو هافبک محوری آرسنال، به سمت آلوارز حرکت می‌کردند یا به‌صورت ناگهانی به سمت کواچیچ یا آکه می‌دویدند.

هالند نیز سعی می‌کرد با حرکت عرضی، بن وایت و سالیبا را در تشخیص مسیر حرکت فودن، گمراه سازد. بنابراین وایت مسئول رهگیری حرکات عمقی فودن شد تا او نتواند پاس‌های کوتاهتر بین خطوط خطوط را دریافت کند.

حرکات عمقی فودن و عرضی هالند، باعث می‌شد تا فضای پشت سر گابریل ژسوس، برای نفوذ گواردیول خالی شود (زیر) و وینگرهای آرسنال مجبور می‌شدند برای خنثی کردن تهدید او، مشارکت دفاعی خود را افزایش دهند. اما بخاطر کیفیت نه چندان بالای گواردیول در یک‌سوم هجومی، سیتی موقعیت خاصی از ناحیه‌ی او ایجاد نکرد و آرسنال به دردسر نیفتاد.

پرس از بالا

آرسنال نیز در هنگام مالکیت توپ، در آرایش 3-3-4 قرار می‌گرفت. البته الکساندر زینچنکو معمولاً به مرکز زمین متمایل می‌شد تا میزبان، با یک آرایش دفاعی سه نفره، بازیسازی را از عقب آغاز کند. وقتی زینچنکو به کناره‌ی زمین متمایل می‌شد، کایل‌واکر فوراً از دفاع فاصله می‌گرفت تا همانند سایر هم‌تیمی‌هایش، با پرس از بالا، از نفوذ همتایش در دفاع چپ آرسنال جلوگیری کند (شکل زیر).

در حالت پرس از بالا، سیتی آرایش 1-4-1-4 را پیدا می‌کرد تا لوییس و کواچیچ بتوانند به‌سرعت از خط میانی (همان شکل بالا)، به سمت هافبک‌های محوری آرسنال بروند، یعنی دکلان رایس و جورجینیو که برای توپگیری به عقب متمایل می‌شدند. هالند کاملاً نزدیک به بقیه بازی می‌کرد تا سالیبا را تحت فشار قرار دهد و آلوارز و فودن نیز کار پرس از کناره‌ها را انجام می‌دادند.

پرس هر دو تیم از بالا، بسیار مؤثر بود و به خنثی‌سازی بازیسازی از عقب کمک کرد. اما در نیمه‌ی نخست، سیتی توپربایی‌های خطرناکتری داشت و داوید رایا را حسابی به دردسر انداخت.

لوییس برای جلوگیری از ارسال پاس دروازه‌بان آرسنال به یار نفر به نفر خود - معمولاً رایس- از خط میانی سیتی، به‌سرعت به سمت رایا می‌دوید (شکل زیر). هالند نیز با حرکت بسیار نزدیک به او، پوشش اضافی برای پرس را فراهم می‌کرد تا فودن و آلوارز بتوانند فشار در کناره‌ها و دفاع از بالا را حفظ کنند. کواچیچ نیز با پشتیبانی از لوییس، حلقه‌ی بازپس‌گیری توپ در بالای زمین را تنگتر می‌کرد. رایا خوش‌شانس بود و حداقل یک بار به‌خاطر اشتباهش تنبیه نشد.

پرس بالای آرسنال، مبتنی بر آرایش 2-4-4 بود و مارتین اودگارد با حرکت به سمت بالای زمین و حمایت از ادی انکتیا، نخستین خط پرس را تشکیل می‌دادند. آرسنالی‌ها، جریان بازی سیتی را به سمت راست هدایت می‌کردند تا پرس را از مرکز به کناره منتقل کنند. سپس رایس یا جورجینو با واکنش سریع، روی پای سیلوا یا کواچیچ می‌رفتند (شکل زیر).

در ادامه، با حرکت تدریجی جسوس به سمت گواردیول و حرکت پرشتاب وایت به سمت فودن، حلقه‌ی محاصره‌ی آرسنالی‌ها در کناره‌ی زمین سیتی، تنگ‌تر می‌شد (شکل بالا). در نیمه‌ی نخست، سیتی فقط یک بار موفق به خروج هدفمند از پرس آرسنال و رساندن توپ به هالند شد و تیم آرتتا، در اغلب مواقع در خنثی‌سازی بازی از عقب زمین موفق بود.

تعویض‌های دو تیم در تلاش برای کسب پیروزی

در فاز نخست بازیسازی آرسنال، یا زمانی‌که بازیکنان سیتی در قالب یک بلوک دفاعی در میانه‌ی میدان تجمع می‌کردند، زینچنکو به مرکز زمین متمایلتر می‌شد تا فضا را تنگ‌تر کند. اما زمانی که آرسنال به یک‌سوم انتهایی می‌رسید، بخصوص با حرکات گابریل مارتینلی در نیمه دوم، زینچنکو برای حمایت از او و ارسال سانتر، به جلو و کناره‌ها حرکت می‌کرد (شکل زیر).

زوج سمت آرسنال، وایت و جسوس نیز در نیمه‌ی دوم، بالاتر بازی کردند. انتقال آن‌ها به بالای زمین، مسئولیت دفاعی فودن و آلوارز را سنگینتر و طبیعتاً باعث کاهش حضور آن‌ها در حمله شد. رایس پس از قطع توپ‌های سیتی در هنگام گذار آن‌ها از دفاع به حمله، فوراً توپ را به این دو بازیکن در جناح مخالف می‌سپرد تا آرسنال موج بعدی حمله را آغاز کند.

تغییرات دیگر آرتتا، حضور کای هاورتز (که با انکتیا تعویض شد) برای پشتیبانی از ادگارد بود (شکل زیر). خسوس و مارتینلی نیز پس از تنگ‌تر کردن کانال‌های کناری متمایل به مرکز، با ایجاد یک ترکیب چهارنفری و بازی ترکیبی با این دو بازیکن، اقدام به نفوذ از عمق یا از روی دفاع سیتی می‌کردند. دفاع‌های کناری، وایت و تاکه‌هیرو تومیاسو (که به جای زینچنکو به بازی آمد) نیز با حمایت عرضی، در صورت لزوم بازی را باز می‌کردند.

 توماس پارتی (که به جای جورجینیو به بازی آمده بود)، در کنار رایس در نقش هافبک محوری قرار گرفت تا قدرت آرسنال در پیروزی در دوئل‌های تن‌به‌تن افزایش یابد. این تعویض اقدام جالبی بود چون هر چه بیشتر به پایان بازی نزدیک می‌شدیم، تلاش آرسنالی‌ها برای محبوس کردن سیتی در زمین خود و اِعمال فشار از بالا بیشتر می‌شد.

گل، حاصل یک پاس بلند بود که توسط پارتی برای تومیاسو ارسال شد. ملی‌پوش ژاپنی، با سر توپ را برای هاورتز انداخت تا او نیز با کاشتن توپ برای مارتینلی، زمینه‌ساز گل شود. بنابراین شوت بازیکن برزیلی که در میانه‌ی راه منحرف و منجر به گل پیروزی‌بخش آرسنال شد، حاصل کار ترکیبی تمام تعویضی‌های آرتتا بود.

تا پیش از دریافت گل، گواردیولا با تغییر تاکتیک، فاصله‌ی سه نفر جلو خود را افزایش داد تا خط حمله با حضور فودن و جرمی دوکو (که به جای آلوارز به بازی آمده بود)، بازتر بازی کنند. دوکو پس از حضور در زمین، در سمت راست بازی کرد تا با دریبل‌های خود از زینچنکو عبور کند، اما در ادامه به سمت چپ رفت.

در همان دقیقه‌ی 68 که دوکو وارد زمین بازی شد، گواردیولا جان استونز و ماتئوس نونیز را نیز به جای لوییس و کواچیچ به زمین فرستاد. استونز در ابتدا به‌عنوان تنها هافبک محوری تیم عمل کرد، اما در ادامه نونیز نیز به‌تدریج از شماره‌ی 8 ، به هافبک محوری تبدیل شد تا در کنار او قرار بگیرد (شکل زیر).

سپس سیلوا متناوباً در نقش بالاترین شماره‌ی 8 سیتی ظاهر می‌شد و حرکات خودش را با حرکات استونز تنظیم می‌کرد. او با فودن که به سمت راست می‌آمد، ترکیب می‌شد تا فضا را برای حرکت رو به جلو واکر، باز و فراهم کند. تمرکز سیتی و شیفت جریان بازی به سمت راست و بازی ترکیبی در آن ناحیه، باعث آزاد شدن دوکو در سمت چپ می‌شد تا این بازیکن بتواند در موقعیت 1 به 1 حمله کند. اما علی‌رغم این تغییرات، خط دفاعی آرسنال استحکام خود را حفظ کرد و سیتی کار خاصی از پیش نبرد.

منبع تصاویر: Coaches Voice

این مطلب را هم بخوانید: تحلیل بحران کابوس‌وار و ادامه‌دار چلسی؛ چرا آشفتگی آبی‌ها تمام نمی‌شود؟