این احساس وجود دارد که برونوفرناندز بالاخره توانسته به کابوس هفته‌های اخیر منچستریونایتد پایان دهد. در مقاطع خوب و بد تیم- و بیشتر در مقاطع بد- فرناندز تنها بازیکن قابل‌اتکای تیم بوده که توانسته نقش مثبتی ایفا کند و این بار نیز با قطعی کردن پیروزی روز یکشنبه مقابل برنلی، خود را نشان داد.

یک ضربه‌ی روی پای عالی در دقیقه‌ی ۴۵ نیمه اول، برای ثبت پیروزی 0-1 تیم اریک تن‌هاخ و پایان دادن به سه باخت پیاپی، کافی بود؛ باخت مقابل آرسنال، برایتون و بایرن‌مونیخ که یونایتد در آن‌ها متحمل 10 گل شده بود.

البته ابرهای طوفانی هنوز به‌طور کامل از آسمان یونایتد و تن‌هاخ محو نشده‌اند، اما برای اینکه تیم نشان دهد از بحران بدترین شروع باشگاه در لیگ از سال 90-1989، حداقل به‌طور جزئی خارج شده، به این برد نیاز داشت. برای نمایش آغاز پیشرفت، همین برد حداقلی نیز کافی بود تا فرناندز مثل همیشه، میخ خود را بکوبد و یکی دیگر از نمایش‌های اثرگذارش را تکرار کند.

فرناندز، از زمانی که در ژانویه‌ی 2020 از اسپورتینگ لیسبون به یونایتد پیوست، فقط 10 بازی در تمام رقابت‌ها را برای یونایتد از دست داده است که اغلب آن‌ها نیز به‌خاطر محرومیت بوده است. او در 59 بازی از 62 بازی فصل پیش یونایتد حضور داشت و دو تا از بازی‌هایی که از دست داده بود به‌خاطر محرومیت‌ یک‌جلسه‌ای بود.

او هر بار در زمین بوده، اثر خود را به جا گذاشته است. گل او در مقابل برنلی، 46 اُمین گل او در 130 اُمین بازیش در لیگ برتر بود- یک نسبت آماری بی‌نظیر برای هافبک تیمی که علی‌رغم شکوفایی نسبی، هنوز مشکلات زیادی دارد- و 34 پاس گل نیز داشته است.

از زمان حضور فرناندز، گل‌های مارکوس رشفورد نیز افزایش یافته است، اما فُرم مهاجم انگلیسی، فراز و فرودهای زیادی دارد. از سوی دیگر فرناندز، الگویی از ثبات برای هم‌تیمی‌هایش بوده و قابل‌اطمینان بودن او، چه از نظر آمادگی جسمانی و چه اثرگذاری ذهنی، یکی از دلایل اصلی انتساب او به‌عنوان کاپیتان توسط تن‌هاخ درین تابستان است.

باشگاهی در اندازه‌ی یونایتد، نیازمند شخصیت‌های بزرگ و بازیکنان برتر است و فرناندز تنها بازیکن ترکیب تن‌هاخ است که هر دو معیار را دارد. برخی از آن‌ها شخصیت دارند، اما هیچ‌کدام عملکرد قابل‌اطمینان هفتگی فرناندز را ندارند.

فرناندز به یک ترازو برای تخمین عملکرد و نتایج یونایتد تبدیل شده است. در حالی‌که برخی هم‌تیمی‌های او متهم به عدم تعهد و انرژی شده‌اند، این برچسب هرگز به فرناندز نمی‌چسبد.

اگر در دوران حضور او، یونایتد ترکیب قویتری داشت، فرناندز می‌توانست در کنار بزرگترین بازیکنانی که نظیر آن‌ها در تاریخچه‌ی باشگاه در لیگ برتر زیاد بوده، نمایشی به‌مراتب خیره‌کننده‌تر از نمایش فعلی داشته باشد. اما واقعیت اینست که در حال‌حاضر همه‌ی بار تیم روی دوش او است و باید نظاره‌گر یکه‌تازی رقبای اصلی، سیتی و لیورپول در تمام رقابت‌ها باشد.

اگر فرناندز نبود، سه سال گذشته در الدترافورد، تاریک‌تر از آن‌چه تصور می‌شود، سپری می‌شد. او تنها روزنه‌ی روشنایی در این تاریکی بوده و گل او در مقابل برنلی که یک والی بی‌نقص از یک زاویه‌ی تنگ بود، به‌تنهایی گویای کیفیت این بازیکن است.

فرناندز گفت ««یک پاس عالی از جانب اوانز رسید. من می‌دانم که اوانز در ارسال پاس‌های پشت دفاع با هر دو پا عالی است. برای همین منتظر [پاس] بودم. برنلی معمولاً فضا می‌دهد، اما در این بازی نفوذ به این فضاها کمی دشوار شده بود و توانستیم از معدود فرصتی که نصیبمان شد، استفاده کنیم.»»

««ما می‌دانیم که در پیدا کردن ریتم بازی مشکل داشتیم، ولی می‌دانستیم که روزنه‌ی نفوذ را پیدا می‌کنیم. عملکرد امروز قطعاً بهترین عملکردمان نبود، ولی سه امتیاز را که مهمترین چیز است، گرفتیم.»»

هم فرناندز و هم تن‌هاخ امیدوارند این آغاز احیای تیم و صعود آن‌ها در جدول باشد.

یونایتد این بازی را بدون لیساندرو مارتینز، لوک شاو، آرون فان بیساکا و میسون مانت که همگی مصدوم بودند، آغاز کرد. جیدون سانچو پس از علنی شدن درگیری‌اش با تن‌هاخ، هم‌چنان با تیم جوانان تمرین می‌کند و آنتونی نیز پس از اتهامات وارده از سوی سه زن، فعلاً از تیم کنار گذاشته شده است. رافائل واران و خرید قرضی روز پایانی نقل‌انتقالات، سفیان آمراباط، فقط دقایقی از نیمه‌ی دوم را از روی نیمکت وارد زمین شدند تا ریتم بازی را پیدا کنند.

بدیهیست که مصدومیت‌ها و عدم دسترسی به برخی بازیکنان، بر مشکلات یونایتد افزوده است. اگر تن‌هاخ، بازیکنان قابل‌اطمینان‌تری مثل فرناندز داشت، شاید دورنمای یونایتد را متحول می‌ساخت.

اما تا زمانی که فرناندز آماده و سرحال باشد، یونایتد می‌تواند به روزهای بهتر امیدوار باشد.