نقل‌انتقالات چلسی

با ورود 115 میلیون پوندی مویسس کایسدو به جمع آبی‌های لندنی، جمع خریدهای چلسی در دوران تاد بولی به حدود 900 میلیون پوند رسید و پس از تأیید انتقال 60 میلیون پوندی رومئو لاویا، این رقم باز هم افزایش یافت؛ کارشناس مالی فوتبال ««کیران مگوایر»» به ما توضیح می‌دهد که باشگاه چگونه حدود فیرپلی مالی را نقض نکرده است.

چلسی فصل پیش 7. 601 میلیون پوند و این فصل نیز 345.9 میلیون پوند برای خریدهای جدید هزینه کرده و این پرسش برای بسیاری از هواداران فوتبال مطرح می‌شود که: آبی‌ها چگونه قواعد مالی را رعایت می‌کنند؟

جذب 115 میلیونی کایسدو از برایتون، باعث شد چلسی برای دومین بار ظرف شش ماه رکورد انتقالاتی انگلیس را بشکند.

با توجه به اینکه خریدهای بیشتر نیز در فرصت باقیمانده از پنجره‌ی تابستان محتمل است، اسکای اسپورتس در مصاحبه با کیران مگوایر، نحوه‌ی پایبندی چلسی به دستورالعمل‌های مالی را جویا شده است.

پرداخت این مبالغ نجومی از زمان حضور بولی در چلسی، چگونه امکانپذیر شده است؟

چلسی تصمیم گرفته با امضای قراردادهای بلندمدت، هزینه‌های بازیکنان را پخش کند.

برای مثال با خرید میخاییلو مودریک در قالب یک قرارداد هشت و سال نیمه، از نظر حسابداری و قواعد فیرپلی مالی، شما می‌توانید هزینه‌ی 5. 88 میلیون پوندی این انتقال را در کل مدت قرارداد یعنی هشت سال و نیم پخش کنید، یعنی تقریباً سالی 10 میلیون پوند.

به این فرآیند استهلاک سرمایه گفته می‌شود که با توزیع هزینه‌ی انتقال در یک بازه‌ی زمانی طولانیتر، باعث کاهش هزینه‌ی سالانه می‌شود.

ظاهراً این همان راهبرد انتقالاتی بوده که چلسی در چند پنجره‌ی قبلی بکار گرفته است.

آیا قرارداد بازیکنانی مثل رومئو لاویا با قرادادی هفت‌ونیم ساله نیز مبتنی بر همین راهبرد است؟

قطعاً. چون این یک راه‌حل دوطرفه برای چلسی است.

اگر بازیکنان رشد کنند و به یک موفقیت بزرگ تبدیل شوند، باشگاه خیالش راحت است، چون اگر سایر تیم‌ها قصد شکار بازیکن را داشته باشند، هنوز سال‌های زیادی از قراداد او باقی مانده است.

اشکالش هم اینست که اگر بازیکن عملکرد موردانتظار را نشان ندهد، دستمزد احتمالاً بالای او، تا شش، هفت یا هشت سال، بر گردن باشگاه است.

بنابراین، اگر جواب دهد، رویکرد فوق‌العاده‌ییست، اما اگر مؤثر نباشد، مانند لنگری که به‌تدریج اشیاء را پایین می‌کشد، ذره‌ذره وزن و اعتبار باشگاه را کم می‌کند.

این راهبرد را تا کجا می‌توان ادامه داد؟

آیا چلسی می‌تواند همچنان با بستن قراردادهای طولانی‌مدت، ثُبات خود از نظر فیرپلی مالی را حفظ کند؟

مسأله اینست که در لیگ برتر و یوفا، لیست بازیکنان شما نهایتاً 25 نفره است.

شما نمی‌توانید پیوسته بازیکنان جدیدی را به لیست اضافه کنید، آن هم بازیکنانی که قراداد سالانه‌ی هر کدامشان 7 الی 9 میلیون پوند ارزش دارد.

وقتی به جذب بازیکنان بیشتر با قراردادهای هنگفت ادامه دهید، ناگهان متوجه می‌شوید که فقط باید 50 یا 60 میلیون پوند هزینه‌ی دستمزدها کنید و با توجه به قواعد جدید ثبات مالی یوفا که از تابستان بعد اجرایی خواهند شد، شما فقط مجاز هستید 90، 80 و 70 درصد از درآمد خود را صرف دستمزدها، هزینه‌ی عاملین انتقال و هزینه‌های خالص انتقال کنید.

در این فصل که چلسی موفق به صعود به جام باشگاه‌های اروپا نشده است، آیا این مسأله بر خرج آن‌ها در پنجره‌های انتقالاتی پیش رو اثرگذار خواهد بود؟

عدم حضور چلسی در فصل بعد جام باشگاه‌های اروپا، برای آن‌ها محدودیت ایجاد می‌کند و دیر یا زود دامان آن‌ها را خواهد گرفت.

اگر به چلسی 2021 که فاتح چمپیونزلیگ شد نگاه کنیم، آن تیم سودآور هم بود و موفق به کسب 120 میلیون یورو (106 میلیون پوند) پاداش شد.

به‌طور عادی در ازای برگزاری هر بازی خانگی اروپایی در استمفورد بریج، انتظار می‌رود درآمد 3 تا 4 میلیون پوندی عاید چلسی شود و پاداش‌هایی نیز از طرف حامیان مالی دریافت کنند.

اگر با لیگ اروپا قیاس کنید، در ازای هر 1 پوند درآمد در لیگ اروپا، درآمد شما در چمپیونز 5. 4 پوند خواهد بود.

با این اوصاف، آیا ولخرجی‌های بولی شما را متعجب نمی‌کند؟

خود من که تاحدودی شگفت‌زده شدم، چون بولی به‌لحاظ سابقه سرمایه‌گذار بخش خصوصی است که هدف اصلی آن از دیرباز، کاهش هزینه‌ها و تلاش برای جذابتر ساختن کسب‌وکارها برای مالکان بعدی است.

بنابراین احتمالاً از خود می‌پرسید که چرا بولی و شرکتش، هم در بحث هزینه‌های انتقالات و هم از نظر دستمزدها، خود را درگیر چنین تعهدات مالی بزرگی کرده‌اند.

فکر می‌کنم این تعهدات، حتی بسیار فراتر از خرج‌های سخاوتمندانه‌ی رومن آبراموویچ هستند.

یادتان باشد که در دوران مالکیت 19 ساله‌ی آبراموویچ در باشگاه، چلسی هر هفته 900000 پوند ضرر خالص داشت.

فیرپلی مالی تا چه حد اهمیت دارد؟ آیا باشگاه‌ها می‌توانند همیشه راهی برای دور زدن قوانین فیرپلی مالی پیدا کنند؟

یک نوع بازی موش و گربه در جریان است. هر بار یک رشته قوانین جدید وضع می شوند و سپس حسابداران و وکلا، پس از بررسی این قوانین از منظر جرم‌شناسی، سعی می‌کنند نقاط ضعف و قوت این قوانین را پیدا کنند.

اما واکنش ناظران مقرراتی چیست؟

وقتی به این قوانین نگاه می‌کنیم، قطعاً باشگاه‌ها می‌توانند با خلاقیت بیشتر راه‌هایی را برای توجیه هزینه‌هایشان پیدا کنند و بنابراین در آینده، احتمالاً شاهد نزاع بین متولیان فوتبال و باشگاه‌ها خواهیم بود، چون باشگاه‌ها، در قبال مسائل اخلاقیِ عرفی و اخلاقیِ حقوقی مرتبط با قواعد ثبات مالی، رویکرد سریعتر و آزادانه‌تری خواهند داشت.

تغییر قواعد یوفا در واکنش به رویکرد باشگاه‌ها/ آیا این تغییر در مورد چلسی هم صدق می‌کند؟

راهبرد چلسی، راهبردی نیست که سایر رقبا بخواهند در آینده از آن کپی‌برداری کنند، اما یوفا باز هم به دنبال اینست که این راه فرار، یعنی بسط هزینه‌ی انتقال از طریق انعقاد قرارداد طولانی‌مدت را ببندد. از تابستان امسال، باشگاه‌ها مجازند هزینه‌ی انتقال را فقط در یک دوره‌ی زمانی پنج‌ساله توزیع کنند.

با این‌حال، این قوانین، به باشگاه‌هایی که در گذشته این کار را کرده‌اند، اِعمال نمی‌شوند و این به سود چلسی است.

این تغییرات، بر محاسبات فیرپلی مالی باشگاه پس از انتقالات خیرکننده در پنجره‌ی ژانویه‌ی گذشته، تأثیری نخواهند داشت.

اما در این تابستان چلسی چگونه توانست باز هم قراردادهای طولانیتر از پنج سال را امضا کند؟

یوفا امسال با محدود کردن مدت قرارداد به حداکثر پنج سال، این خلأ را پر کرد، اما لیگ برتر هنوز به این قوانین نپیوسته است.

عدم شرکت در رقابت‌های این فصل یوفا نیز به سود چلسی تمام شده است. آبی‌ها که فصل پیش را در رتبه‌ی دوازدهم به پایان رسانده بودند، به دلیل عدم شرکت نیازی به پیروی از مقررات جدید یوفا نمی‌بینند.

آینده چه خواهد شد: آیا قانون‌گذاری یوفا پایانی بر قراردادهای بلندمدت خواهد بود؟

احتمالاً نه.

مزایایی که به حفظ سرمایه‌گذاری باشگاه کمک می‌کنند: از دست ندادن بازیکنان به‌عنوان بازیکن آزاد که با توجه به نرخ تورم احتمالاً به سود باشگاه خواهد بود، افزایش ارزش انتقالاتی و دستمزد موردانتظار آن‌ها در بلندمدت.

و اما خطرات؟ اگر بازیکنی نتواند انتظارات را برآورده کند، با دستمزد بالایش که تا پایان قرارداد ادامه دارد، باری بر دوش حساب‌های باشگاه خواهد بود.

روند پرداخت مبالغ هنگفت برای بازیکنان جوانتر ، در حال افزایش است و قراردادهای پنج‌ساله معمولاً زمانی که بازیکن در اوج دوران بازی خود است، پایان می‌یابند- بنابراین به نظر می‌رسد که بازه‌ی 5 سال، برای تمام قراردادهای قابل‌توجه در این تابستان، مدت معقولی باشد و شاید هم برای سایر قراردادها در آینده.

جبران هزینه‌های هنگفت با فروش بازیکنان

چلسی فصل پیش حدود 600 میلیون پوند هزینه کرد که اگر این مبلغ را به هشت تقسیم کنید، برابر با سالی 75 میلیون پوند است.

چلسی، از نظر فروش نیز تابستان شلوغی داشت. بازیکنان با دستمزد بالا مانند اوبامیانگ و کالیدو کولیبالی تیم را ترک کردند و با فروش بازیکنان که انتقال 65 میلیون پوندی کای هاورتز به آرسنال سودآورترین آن‌ها بود، 200 میلیون پوند از هزینه‌ها جبران شد.

میسون مانت و روبن لوفتوس-چیک- دو محصول آکادمی- نیز که جمعاً 75 میلیون پوند فروخته شدند، به‌عنوان سود خالص در حساب‌های باشگاه لحاظ می‌شوند.

این مطلب را هم بخوانید: بررسی سیاست جدید لیگ برتر انگلیس در تعیین وقت‌های اضافه