آندرس اینیستا؛ کسی که در تمام ورزشگاه های اسپانیا -حتی ورزشگاه دشمن- تشویق شده، گل تنها قهرمانی اسپانیا در جهان رو زده، کاپیتان یکی از طلایی ترین نسلهای تاریخ بارسلونا بوده، سبک جدیدی از هافبک بودن رو تعریف کرده، وفادارانه 16 سال توی یک باشگاه بازی کرده، و یکی از بهترین و پرافتخارترین بازیکنان تاریخ هم از نظر فنی و هم از نظر اخلاقیه... یک سالی هست که از نعمت دیدنش توی تیممون محرومیم... اما خوب میدونیم که هیچوقت نمیتونیم فراموشش کنیم... مگه میشه گل زیرطاقی دقیقه ۹۱ که توی اوج فشار و ناامیدی فینالیستمون کرد رو فراموش کنیم؟ مگه میشه هروقت پاس پشت پای هوشمندانش توی ریمونداتای تاریخی رو به یاد میاریم، لبخند نزنیم؟ مگه میشه جارو کردناش از وسط زمین و پاس گلش به نیمار رو از خاطرمون پاک کنیم؟ مگه میشه همکاری هاش با ژاوی و پاس های طلاییش رو از یاد ببریم؟ مگه میشه توی اخلاق، خونسردی، سربه زیری، صلابت و تواضع کس دیگه ای رو به جز خودش مثال بزنیم؟ درسته که دیگه از لذت دیدنش توی مستطیل سبز محرومیم، اما تا ابد یادمون میمونه که کاپیتانی داشتیم که براش فقط یک چیز غیرممکن وجود داشت و اونم دوست نداشته شدن بود...