از بچگی طرفدار سرسخت برزیل بودم همون تیمی که هواداری ازش به معنی نفرت از آرژانتینه! همونی که یکی از اصلی ترین اصول طرفداریش انزجار از شادی آلبی سلسته و لذت بردن از ناکامی هاشونه... اما این دفعه اتفاقاتی افتاد که اصول هواداری خیلی پوچ و بی ارزش شد! دیگو آرماندو مارادونا مثل همه ی اسطوره های بزرگ متعلق به یک کشور و یا یک تیم نیست و متعلق به تمام دنیای فوتبال و هواداراشه... کسی که همیشه تفاوت هارو رقم زده و هنوزم خیلی جاها ازش به عنوان بزرگترین فوتبالیست تاریخ یاد میشه، کسی که یک نسل با خاطراتش زندگی کردن و با افتخار به نسل بعدی سپردنش، کسی که هر چقدرم حاشیه و سروصدا ایجاد کرد بازهم محبوب باقی موند، و کسی که خبر رفتنش انگار خبر رفتن یک بخشی از فوتبال بود..! حالا بهتر میفهمم که عشق و علاقه به یک تیم خاص مثل بهانه ای برای بیشتر لذت بردن و یادگرفتن از دنیای بدون مرز فوتباله و ته تهش خیلی هم مهم نیست که طرفدار کی هستیم و عکس کدوم بازیکن رو دیوار اتاقمونه... آقای مارادونا بدون که قصه هات جاشون پیش ما امنه و هیچوقت فراموششون نمیکنیم...آسوده بخواب اسطوره!