فوتبال همیشه بزرگترین دلخوشی و بهترین معلم زندگیمه... چون همه‌ی لحظاتش واسم پر از درس بوده... کاپیتان پویول بهم نشون داده که راز محبوبیت، جوانمردی و مردانگیه... توتی یادم داده که همیشه پای خانوادم وایسم، حتی اگه فقیر و بی‌پول باشه... گواردیولا ایستادگی پای اصول و اعتقادات رو بهم آموخته... کریستیانو بهم ثابت کرده که با سخت‌کوشی و اراده میتونم حتی با بهترین‌ها هم رقابت کنم و به کسی محتاج نباشم... آدریانو نشونم داده که اگه حواسم به زندگیم نباشه، عاقبتم به فروپاشی و سقوط ختم میشه... فیگو بهم آموزش داده که هیچ چیز از هیچکس بعید نیست... جنایات و مکافات رو از جراردی یاد گرفتم که برای قهرمان نشدن یونایتد، عمدا به چلسی پاس گل داد و چند سال بعد جلوی همون چلسی سُر خورد و قهرمانی خودشون رو به باد داد... از پنالتی سوخته روبرتو باجو فهمیدم که تمام زحماتی که کشیدم میتونه با یک اشتباه توی یک لحظه نابود بشه... قدرت عشق رو زمانی احساس کردم که بوفون و دلپیرو پای رسوایی بزرگ یوونتوس ایستادن... رانیری هم با لستر حماسه‌سازش بهم ثابت کرده که بهترین‌ها همیشه هم نصیب ثروتمندترین‌ها نمیشه... این روزهایی که فوتبال نیست، بیشتر میفهمم که چقدر بهش مدیونم و برام ارزشمنده... برای بازگشتت لحظه شماری میکنم... 💔