همیشه قصه‌ی قهرمانای فوتبال به شادی و پیروزی و خوشبختی ختم نمیشه!... گاهی وقتا داستانشون اینقدر با حسرت و درد و ناامیدی همراهه که هیچکدوم از آدم‌های معمولی هم دوست ندارن جای اونا باشن... درست مثل داستانِ تلخِ کاپیتان جان تری که داره تیمش رو برای اولین بار در تاریخ قهرمان اروپا میکنه، اما درست موقع زدن آخرین پنالتی پاش لیز میخوره و تمام زحمات خودش و تیمش رو باد میده!..‌. یا کاپیتان جرارد وفادار و متعصب که بی موقع سُر میخوره و رویای قهرمانی تیمش بعد از ۲۴ سال رو هم با خودش زمین میزنه... یا حتی روبرتو باجو افسانه‌ای که در فینال جام جهانی پنالتیشو به آسمون میکوبه و تمام ملتش رو ناامید میکنه... آره... زندگی خیلی وقتا همینقدر ترسناک و بی‌رحمه! شاید وحشتناک‌ترین واقعیت دنیا اینه که هر چقدر هم برای اهداف و رویاهامون بجنگیم و تلاش کنیم، آخرش تعیین کننده نهایی خودمون نیستیم! آخرش نمیدونیم که در پایان این قمار چه سرنوشتی انتظارمون رو میکشه... انگار همگی بالاجبار بازیگران فیلمی هستیم که هیچکس به جز کارگردانش نمیدونه پلان بعدی قصه چطوری رقم میخوره!... کارگردانی که زورش از همه بیشتره و فقط خودش میتونه کسی که تمام عمرش ایستاده بوده رو در حساس‌ترین لحظه زمین بزنه..‌. اما این حقیقت ناگوار هیچ چیزی رو عوض نمیکنه!... درسته که اگه بجنگیم «شاید» شکست بخوریم، اما اگه نجنگیم «قطعا» بازنده‌ایم... پس شاید بهتر باشه که با اعتماد به کارگردان از مسیر خودمون منحرف نشیم و امیدوار باشیم که در ادامه‌ی قصه دلیل سُر خوردن‌هامون رو بفهمیم... یاد دیالوگ معروف مورگان فریمن افتادم که میگه: «زندگی شاید جای قشنگی نباشه، اما ارزش جنگیدن رو داره...»