فرانک دی بوئر: «دیگر به مربیگری بازنمیگردم؛ از این همه بدبختی سیر شدم!»
فرانک دی بوئر، ستاره سابق آژاکس و سرمربی پیشین تیم ملی هلند، پس از سالها تجربه تلخ و شیرین، رسماً اعلام کرد که دیگر به دنیای پرفشار مربیگری بازنخواهد گشت. او که زمانی آژاکس را به چهار قهرمانی متوالی در اردیویسیه رسانده بود، از دوران سیاه خود در اینتر و کریستال پالاس با عنوان «بدبختی» یاد میکند و اکنون زندگی آرامی را در اسپانیا ترجیح میدهد.
اپلیکیشن فوتبال۷
خبرگزاری هوشمند • بازی با جوایز نامحدود
فرانک دی بوئر، اسطوره فوتبال هلند و سرمربی سابق آژاکس، اینتر و تیم ملی هلند، رسماً اعلام کرد که دیگر به دنیای مربیگری باز نخواهد گشت. او که سالها با موفقیتها و ناکامیهای بزرگی دست و پنجه نرم کرده بود، از تجربیات تلخ خود به عنوان «بدبختی» یاد میکند و ترجیح میدهد باقی زندگیاش را دور از فشار و استرس نیمکتهای مربیگری بگذراند.
از سالهای طلایی آژاکس تا روزهای پرفراز و نشیب در اروپا
کمتر مربی هلندی تجربهای به اندازه فرانک دی بوئر در دنیای مربیگری داشته است. او بین سالهای ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶ در آژاکس چیزی شبیه به یک افسانه بود. دی بوئر توانست این تیم را به چهار قهرمانی متوالی در اردیویسیه هلند، یک سوپرجام یوهان کرایف، و دو جایزه رینوس میشلز به عنوان بهترین مربی کشور برساند. تیم او در آژاکس، تجسمی از ایدهآلهای فوتبال هلند بود؛ فوتبالی مالکانه، هجومی و بیرحمانه مسلط بر حریف.
اما پس از اینکه در سال ۲۰۱۶ با اختلافی اندک از پنجمین قهرمانی متوالی لیگ بازماند، دی بوئر از سمت خود کنارهگیری کرد و به دوران درخشان خود در فوتبال داخلی هلند پایان داد. آنچه پس از آن آمد، مجموعهای از تجربیات ناامیدکننده بود که دیدگاه او را نسبت به مربیگری و جایگاهش در آن به کلی تغییر داد.
انتقال او به اینتر در سال ۲۰۱۶ تنها ۸۵ روز به طول انجامید. میانگین گلزنی پایین و چهار شکست در پنج مسابقه باعث شد تا او پیش از آغاز زمستان از این تیم اخراج شود. چند ماه بعد، نوبت به دوره ناموفقش در کریستال پالاس رسید؛ تنها ۷۷ روز و پنج بازی در لیگ برتر انگلیس که همگی با شکست به پایان رسیدند. آنچه به عنوان مأموریتی برای مدرنیزه کردن تیمها آغاز شد، به سرعت به الگویی از هرج و مرجهای کوتاهمدت تبدیل گشت.
دی بوئر با نیمکت مربیگری خداحافظی کرد
فرانک دی بوئر در مصاحبه اخیر خود با نشریه «ووتبال اینترنشنال» هلند، به صراحت اعلام کرد که روزهای مربیگریاش به پایان رسیده است. وقتی از او پرسیده شد که آیا تمایل دارد به نیمکت داغ آژاکس که اکنون به دنبال مربی جدید است، بازگردد، پاسخ داد: «اصلاً! دیگر بس است این همه بدبختی! فقط امیدوارم که آژاکس مسیر درستی را پیدا کند. برای جانی هایتینگا هم که یک آژاکسی واقعی است، همین آرزو را دارم. آنها قطعاً میتوانند ترکیب تیمشان را بهبود ببخشند. کیفیت بازیکنانشان به خصوص برای اردیویسیه خوب است. امیدوارم ساختاری درست پیدا کنند. آژاکس باید مانند همیشه، تقریباً بر هر حریفی مسلط باشد. منظورم ۵۰ دقیقه نیست، بلکه ۷۰ یا ۸۰ دقیقه. هفته گذشته، نیمه اول بازی مقابل توئنته واقعاً شرمآور بود. میتوانست ۵-۰ شود. این برای آژاکس قابل قبول نیست. شما میبینید که حتی برای آرنه اسلوت در لیورپول هم، با اینکه بازیکنان فوقالعادهای دارد، اوضاع همیشه خوب پیش نمیرود. این پازل باید در آژاکس هم حل شود.»
با وجود علاقه فراوانش به باشگاهی که دوران حرفهای او را تعریف کرد، دی بوئر اعتراف میکند که اشتهای خود را برای تحمل فشارها و منفینگریهای بیامان فوتبال از دست داده است. او گفت: «هرگز نگو هرگز، اما من دقیقاً مشتاق نیستم. اصلاً دلم برای آن همه منفینگری تنگ نشده است. من سه بار پدربزرگ شدهام، برای یوفا و ویاپلی در تلویزیون کار میکنم، خانهام در اسپانیاست و پدل زیادی بازی میکنم. از زندگیام بسیار راضی هستم.»
درسهایی از ناکامی: اینتر، پالاس و تیم ملی هلند
هر یک از جداییهای فرانک دی بوئر از تیمهای مختلف، داستانی از وعدههایی است که با زمانبندی نامناسب، فشار یا محیطهای نامساعد از بین رفتهاند. در اینتر، او تیمی را به ارث برد که با سیاستهای داخلی و عملکرد ناسازگار دست و پنجه نرم میکرد. تا نوامبر ۲۰۱۶، او رفتنی شد.
دوران کوتاه او در کریستال پالاس به یکی از کوتاهترین دورههای مربیگری در تاریخ لیگ برتر تبدیل شد؛ پنج بازی لیگ، صفر گل و صفر امتیاز! ژوزه مورینیو به طعنه او را «بدترین مربی تاریخ لیگ برتر» نامید، لقبی که دی بوئر بعدها آن را نادیده گرفت.
دوران حضورش در آتلانتا یونایتد در ایالات متحده، آرامشی موقت برای او به ارمغان آورد. او این تیم را به قهرمانی اوپن کاپ آمریکا و جام قهرمانان در سال ۲۰۱۹ رساند، اما پس از عملکردی ضعیف در مسابقات سال ۲۰۲۰، راهش را جدا کرد. یک سال بعد، به عنوان سرمربی تیم ملی هلند، نارنجیها را به یورو ۲۰۲۰ رساند، اما آنها در مرحله یکهشتم نهایی حذف شدند. این حذف زودهنگام انتقادات شدید را برانگیخت و طولی نکشید که او دوباره از سمت خود کنار رفت.
تا زمانی که او در سال ۲۰۲۳ هدایت الجزیره امارات را بر عهده گرفت، شعله مربیگری دی بوئر کمرنگتر شده بود. کسب جایگاه میانه جدول و رکوردی متوسط، به اخراج دیگری منجر شد.
زندگی دی بوئر پس از سوت پایان
پس از ترک الجزیره در پایان سال ۲۰۲۳، دی بوئر آگاهانه از مربیگری تماموقت کنارهگیری کرده و در حال حاضر در هیچ پست مدیریتی مشغول نیست. او که فشار و انتقادات شدید پس از هر ناکامی را تجربه کرده است، به صراحت اعلام کرده که هیچ عجلهای برای بازگشت به نیمکت مربیگری ندارد.
دی بوئر آشکارا اعتراف کرده که فشارها و منفینگریهای پیرامون مربیگری مدرن فوتبال، او را خسته کرده است. او به جای دنبال کردن فرصت دیگری در کنار زمین، ترجیح داده تا بر زندگی آرامتر و متعادلتری تمرکز کند.
اکنون دی بوئر که در اسپانیا اقامت دارد، زمان خود را بین زندگی خانوادگی، کار بر روی پروژههای یوفا و فعالیت به عنوان تحلیلگر تلویزیونی برای ویاپلی تقسیم میکند، جایی که او به تفسیر و ارائه بینشهای تاکتیکی میپردازد. دور از کانون توجهات، او همچنین به گلف و پدل علاقه پیدا کرده است؛ ورزشهایی که به گفته خودش او را فعال و باثبات نگه میدارند.
🚨🚨این مطالب را هم بخوانید:
🔹ساری: کیفیت داوری سری آ پایین است، داور خارجی بیاورید!
🔹هشدار جدی به لیورپول: رئال و بارسا در کمین سوبوسلای و گراونبرخ!
🔹آینده دایو اوپامکانو؛ بایرن مونیخ به تمدید قرارداد خوشبین است، رئال مادرید در کمین!
🔹درخشش «جرمی دوکو»؛ توافق «گواردیولا» و «اسلوت» بر ستاره «منچسترسیتی» و بحران «لیورپول»
اپلیکیشن فوتبال۷
خبرگزاری هوشمند • بازی با جوایز نامحدود