از دروازه تاتنهام تا پرده نقره‌ای: آلفی وایتمن در ۲۶ سالگی فوتبال را کنار گذاشت

آلفی وایتمن، دروازه‌بان ۲۶ ساله و سابق تاتنهام هاتسپر، رسماً از دنیای فوتبال حرفه‌ای خداحافظی کرد تا فصلی جدید را در زندگی‌اش آغاز کند: عکاسی و کارگردانی فیلم. این بازیکن وفادار، که تمام عمر فوتبالی‌اش را در جمع اسپرز سپری کرده بود و زمانی یک استعداد آکادمی آینده‌دار به شمار می‌رفت، اکنون به شرکت تولید فیلم معتبر «سومساچ» (Somesuch) پیوسته است. «سومساچ» یک شرکت مطرح در لندن و لس‌آنجلس است که جوایز متعددی را در کارنامه‌ی خود دارد و وایتمن قصد دارد خلاقیت خود را در زمینه‌های داستان‌سرایی، عکاسی و فیلمسازی به کار گیرد.

خروج از حباب بسته‌ی فوتبال و جستجوی خوشبختی

تصمیم وایتمن برای بازنشستگی، پس از سال‌ها خودکاوی و تکامل علاقه‌اش به نقش‌های خلاقانه گرفته شد. او که بیش از ۱۶ سال را در باشگاه لندنی گذرانده بود، به رغم فرصت‌های محدود برای حضور در میدان، همواره به خاطر حرفه‌ای‌گری خود مورد احترام بود. وایتمن در زمان حضورش در تاتنهام، با وجود کسب درآمد هفتگی بین ۲ تا ۵ هزار پوند، همزمان به کلاس‌های بازیگری و پروژه‌های رسانه‌ای نیز می‌پرداخت و به تدریج شبکه‌ای در صنعت خلاق ایجاد می‌کرد. او با وجود دریافت پیشنهادهایی از باشگاه‌های چمپیونشیپ برای ادامه بازی، تصمیم گرفت به طور کامل از فوتبال کناره‌گیری کند و خوشبختی و بیان خود را بر ثبات حرفه‌ای ترجیح داد.

این بازیکن سابق تیم ملی زیر ۱۷ سال انگلیس، انتقال نرم و موفقی را تجربه کرده است. تنها چند هفته پس از اعلام بازنشستگی، وایتمن در چندین پروژه عکاسی و فیلمسازی به عنوان دستیار حضور یافت، با خلاقان مشهوری مانند هارلی ویر (Harley Weir) و آریا شاهرخشاهی (Aria Shahrokhshahi) همکاری کرد و حتی یک فیلم کوتاه درباره «مسابقات جهانی کشتی انگشتی پا» منتشر کرد. این پروژه با استقبال منتقدان روبرو شد و در نهایت منجر به امضای قرارداد او با «سومساچ» شد که سرآغاز مسیر شغلی جدید اوست.

دیدگاه‌های وایتمن درباره "حباب بسته‌ی فوتبال"

آلفی وایتمن در مصاحبه‌ای با «اتلتیک» گفت: «من در ۱۰ سالگی با تاتنهام قرارداد بستم. سپس در ۱۶ سالگی مدرسه را ترک کردم و مستقیماً وارد زندگی تمام‌وقت فوتبالی شدم. حدود ۱۷ یا ۱۸ سالگی، وقتی در خوابگاه زندگی می‌کردم، این حس در درونم شکل گرفت که ‘آیا این همه‌اش همین است؟’ سوار شدن به مینی‌بوس، رفتن به تمرین، انجام درس‌های علوم ورزشی و اقتصاد، و برگشتن به خانه برای بازی‌های ویدیویی. خیلی زود فهمیدم که اینجا خوشحال نیستم.»

او ادامه داد: «کلیشه‌های مربوط به فوتبالیست‌ها عموماً درست است. فرهنگ گلف‌بازی و کیف‌های بهداشتی گران‌قیمت. من هم یک فوتبالیست جوان بودم. من کیف بهداشتی گوچی و مرسدس بنز می‌خواستم. همه شما بازتابی از یکدیگر می‌شوید. شما محصول محیط خود هستید. این شیوه فوتبال در این کشور است؛ کاملاً از هر چیز دیگری جدا شده است. به تمرین می‌روید و سپس به خانه برمی‌گردید، همین.»

وایتمن افزود: «فکر می‌کنم همیشه کمی متفاوت بودم. هم‌تیمی‌هایم — که با آن‌ها خوب کنار می‌آمدم — مرا «هیپی» صدا می‌کردند. این تعریف آن‌ها بود. اما وقتی ۱۸ ساله بودم، با دوست‌دختر سابقم آشنا شدم که یک مدل بود. او کمی از من بزرگ‌تر بود. بهترین دوست او یک کارگردان بود. این موضوع چشمانم را به روی آنچه زندگی برای عرضه دارد، باز کرد. بنابراین وقتی حدود ۱۸ یا ۱۹ ساله شدم، شروع به ملاقات با افراد جدید کردم و بیشتر درباره خودم فهمیدم و حباب فوتبال را بهتر شناختم، زیرا بسیار بسته‌شده و محدود است.»

گذار به دنیای فیلمسازی

مسیر وایتمن از فوتبال به فیلم ناگهانی نبود – این پروسه‌ای چند ساله بود. حتی در دوران نوجوانی، او به دنبال تجربه‌هایی فراتر از تمرکز محدود فوتبال بود و در روزهای مرخصی‌اش به کارگردانان و عکاسان در صحنه کمک می‌کرد. او توضیح داد: «فوتبال به هر حال یک حرفه کوتاه است. می‌دانستم که نمی‌خواهم برای همیشه در آن بمانم. هدفم کسب تجربه و فعال بودن در یادگیری چیزهایی بود که به آن‌ها علاقه‌مند بودم – و عمدتاً به این دلیل که از آن لذت می‌بردم.»

پس از ترک اسپرز، وایتمن با دو باشگاه انگلیسی، از جمله یکی در چمپیونشیپ، مذاکره کرد که به او پیشنهاد قرارداد کوتاه‌مدت دادند. با این حال، او این قرارداد را رد کرد و اعتراف کرد: «من خوشبختی را در این مسیرهای دیگر می‌دیدم. به جایی رسیدم که ترجیح می‌دهم این حرفه را به شرط خودم به پایان برسانم تا اینکه به باشگاهی بروم که نمی‌خواهم.» در عوض، او تمام توان خود را در حرفه جدیدش به کار گرفت – و در عرض چند روز در یک پروژه نایک با هارلی ویر و رپر «سنترال سی» (Central Cee) همکاری کرد، قبل از اینکه به «شاهرخشاهی» بپیوندد تا مستندی را در نروژ و اوکراین فیلمبرداری کند.

اولین پروژه شخصی او، یک فیلم کوتاه درباره «مسابقات جهانی کشتی انگشتی پا»، نقطه عطفی برایش شد. وایتمن گفت: «هیچ بودجه یا تعریفی وجود نداشت. من با دوربینم حاضر شدم و شروع به فیلمبرداری کردم، سپس با یک تدوینگر نشستم تا آن را به پایان برسانم – و منتشر شد.» این فیلم کوتاه نقدهای درخشانی از «دیوید ریویوز» (David Reviews) دریافت کرد و قرارداد او را با «سومساچ» به ارمغان آورد. او افزود: «سومساچ بخش‌های فیلم و تبلیغات خود را دارد و من کار عکاسی انجام می‌دهم. ایده‌های پروژه‌ای برای فیلم‌های کوتاه دارم و امیدوارم روزی به یک فیلم بلند منجر شود.»

"چیزهای زیادی برای یادگیری وجود دارد"

وایتمن که اکنون در نقش جدیدش در «سومساچ» مستقر شده است، بر توسعه پروژه‌های جدیدی تمرکز دارد که عکاسی، فیلم و داستان‌سرایی را با هم ترکیب می‌کند. برنامه‌های فعلی او شامل کارگردانی فیلم‌های کوتاه و ادامه یادگیری زیر نظر فیلمبرداران و تهیه‌کنندگان برجسته است، در حالی که به تدریج یک صدای خلاقانه متمایز را ایجاد می‌کند. او گفت: «چیزهای زیادی برای یادگیری وجود دارد. می‌خواهم با افراد بااستعداد در صحنه باشم و چیزهایی بسازم که معنا داشته باشند.»

اگرچه وایتمن از زمان بازنشستگی‌اش فوتبال تماشا نکرده است، اما او همچنان به بازگشت به این ورزش با ظرفیت خلاقانه خود باز است. او به ایده‌های بالقوه فیلمی مرتبط با جام جهانی تابستان آینده در آمریکای شمالی اشاره کرده است – پروژه‌هایی که به او امکان می‌دهد گذشته‌اش در فوتبال را با علاقه فعلی‌اش به داستان‌سرایی بصری در هم آمیزد. با این حال، فعلاً تمرکز او محکم روی لنز دوربین است، نه دروازه‌های فوتبال.

مسیر او نمونه‌ای نادر از ورزشکاری است که با میل خود از بازی کنار می‌رود – نه به دلیل مصدومیت یا عدم فرصت، بلکه در جستجوی رضایت واقعی. وایتمن گفت: «من کنترل کامل زندگی‌ام را در دست دارم. این هیجان‌انگیز و واقعاً ترسناک است.»

🚨🚨این مطالب را هم بخوانید:

🔹جنگ حقوقی بر سر مارتین سوبیمندی: ستاره آرسنال قربانی اختلاف دو باشگاه سابقش!

🔹افشای درخواست حقوق نجومی نیکو اشلوتربک؛ جنگ لیورپول، بایرن و رئال بر سر مدافع دورتموند

🔹فاش شد: بند مخفی در قرارداد هاروی الیوت و بازگشت احتمالی به لیورپول از استون ویلا

🔹لیونل مسی، پردرآمدترین بازیکن MLS در سال ۲۰۲۵؛ سون هیونگ‌مین و بوسکتس در تعقیب

🔹پاول اسکولز: تمام فعالیت‌هایم حول محور آیدن، پسر اوتیسمی‌ام، است