جود بلینگام برگشت؛ برندگان و بازندگان ال‌کلاسیکو: رئال مادرید در کورس قهرمانی لالیگا پیشتاز می‌شود و شب کابوس‌وار لامین یامال

پس از چند ماه، جود بلینگام برگشت! ستاره جوان رئال مادرید در ال‌کلاسیکوی یکشنبه، بار دیگر نشان داد که مرد بازی‌های بزرگ است. در شبی که کهکشانی‌ها حریف دیرینه‌شان، بارسلونا را در هم کوبیدند و عملاً کنترل کورس قهرمانی لالیگا را به دست گرفتند، بلینگام در تمام نقاط زمین حضور داشت و محور هر کاری بود که رئال به خوبی انجام داد، حتی اگر نتیجه ۲-۱ داستان متفاوتی را روایت کند.

برای مدت کوتاهی به نظر می‌رسید که این روز، روز رئال مادرید نخواهد بود؛ چرا که در ۱۰ دقیقه ابتدایی، هم یک پنالتی و هم یک گل خارق‌العاده از کیلیان امباپه توسط VAR مردود شد. اما بلینگام ایده‌های دیگری داشت. او توپ را در نیمه زمین بارسلونا دریافت کرد، به طرز ماهرانه‌ای از پدری عبور کرد و توپ را به امباپه رساند، که تنها کاری که باید انجام می‌داد، نگاه کردن به زوایای دروازه و شلیک به گوشه پایین بود.

بارسا و فرمین لوپز با اشتباه آردا گولر به گل تساوی رسیدند، اما لوس بلانکوس هرگز دست از کار نکشید و این بار بلینگام بود که گل دوم را به ثمر رساند. او با نفوذ به محوطه جریمه و یک ضربه دقیق با بغل پا، توپی را که ادر میلیتائو با ضربه سر به عقب برگردانده بود، وارد دروازه خالی کرد.

بعد از آن، همه چیز نسبتاً روتین پیش رفت. بارسا، که رافینیا و روبرت لواندوفسکی را به دلیل مصدومیت در اختیار نداشت، فاقد قدرت تهاجمی بود. در سوی دیگر، امباپه یک پنالتی بحث‌برانگیز را از دست داد، هرچند اگر آن را گل می‌کرد، نتیجه به واقعیت بازی نزدیک‌تر می‌شد.

«فوتبال۷» در ادامه، برندگان و بازندگان این ال‌کلاسیکوی حساس در سانتیاگو برنابئو را بررسی می‌کند...

برنده: جود بلینگام

اینجا این احساس وجود داشت که بلینگام به یک عملکرد بزرگ نیاز داشت، اگر شده فقط برای اثبات دوباره خودش. این بازیکن انگلیسی تا حدی در ذهن رئالی‌ها به فراموشی سپرده شده بود، که بخشی از آن به دلیل عملکرد فوق‌العاده آردا گولر در حالی بود که بلینگام از عمل جراحی شانه تابستانی خود ریکاوری می‌کرد.

اما این بازی، سطوح بین این دو را نشان داد. از بلینگام خواسته شد تا به عنوان یک هافبک تهاجمی راست بازی کند، هرچند تقریباً هر نقطه از زمین را پوشش داد. در حمله، او پویا بود، در حالی که بدون توپ، پدری را تحت فشار قرار داد و عملاً این بازیکن اسپانیایی را از بازی محو کرد. او برای گلی که زد ارزش زیادی داشت و در یک روز دیگر، شاید می‌توانست یک یا دو گل دیگر هم بزند.

این نوعی پارادوکس بلینگام است؛ او می‌تواند هر زمان که لازم باشد چنین عملکردی از خود نشان دهد، اما از زمان فصل درخشان آغازینش در اسپانیا، به اندازه کافی این کار را نکرده است. با این حال، فراموش نکنیم که او تا ژوئن ۲۳ ساله نخواهد شد.

و با توجه به اینکه ظاهراً جایگاه او در تیم ملی انگلیس در هاله‌ای از ابهام است، این نمایش همان بیانیه قدرتمندی بود که او نیاز داشت تا توانایی‌هایش را به همه در خانه (انگلیس) یادآوری کند. توماس توخل بهتر است که این بازی را دیده باشد...

بازنده: لامین یامال

یامال هم بالاخره یک انسان است! تمام چشم‌ها قبل از سوت آغاز بازی روی این نوجوان بارسلونا بود، بخشی از آن به این دلیل که او در شبکه‌های اجتماعی ادعا کرده بود داوران به نفع رئال مادرید سوت می‌زنند؛ چیزی که در پایتخت اسپانیا چندان خوشایند نبود. یامال سپس در ساعات قبل از بازی با یک استوری اینستاگرامی که به انتقادات مادرید‌یستاها اشاره داشت، بر این احساس خود پافشاری کرد (به نظر می‌رسد تنش‌ها دیگر در کنفرانس‌های خبری دامن زده نمی‌شوند).

مسئله اینجاست که چنین اظهارنظرهایی نیاز به پشتیبانی با نمایش‌های واقعی و فوتبالی چشمگیر دارند، و یامال نتوانست چیزی شبیه به بهترین عملکردش را ارائه دهد. او برای چند ماه با مصدومیت‌ها دست و پنجه نرم می‌کرد، و در نتیجه در بزرگترین بازی فصل تا به امروز، یک گام عقب‌تر به نظر می‌رسید.

یامال تنها دو شوت زد – که هیچ کدام در چهارچوب نبود – و به عنوان یک نیروی خلاق بسیار محدود بود. البته رئال مادرید نیز به خوبی از او دفاع کرد. آلوارو کارِراس از دقیقه اول او را تحت فشار قرار داد و دین هویخسن کمک زیادی ارائه کرد. درست است که یامال بدون لواندوفسکی و رافینیا از حمایت کیفی لازم برخوردار نبود، اما این‌ها نوعی از بازی‌ها هستند که اکنون از این جوان انتظار می‌رود کنترلشان را به دست بگیرد.

در پایان، او با دنی کارواخال عصبانی بحث می‌کرد، که ادعا کرد این نوجوان «زیاد صحبت می‌کند». شاید حق با اوست. روزهای دیگری برای یامال وجود خواهد داشت؛ این فقط یک روز خیلی خوب برای او نبود.

برنده: ژابی آلونسو

رئال مادرید این فصل دو بازی بزرگ انجام داده است، که یکی را برده و دیگری را باخته. در اولی، یک شکست ۵-۲ تحقیرآمیز مقابل اتلتیکو مادرید، ژابی آلونسو واقعاً هیچ چیز را تغییر نداد. او با نسخه ۴-۴-۲ خود بازی کرد و چیز زیادی برای مقابله با فوتبال کاملاً قابل پیش‌بینی و بلند سیمئونه ارائه نکرد. رئال سزاوار آن باخت سنگین بود.

اما اینجا، آلونسو سازگار شد. ادواردو کاماوینگا یک انتخاب غافلگیرکننده بود، اما برای متوقف کردن نفوذهای آلخاندرو بالده از سمت چپ به کار گرفته شد، در حالی که به بلینگام آزادی عمل بیشتری داده شد و دستورات امباپه واضح بود: مستقیم و خیلی سریع بدود. نتیجه یک برتری قاطع برای رئال در نیمه اول بود.

و سپس، در نیمه دوم، آلونسو اوضاع را محکم‌تر کرد. او با درک اینکه بارسا خسته و فاقد ایده است، به تیمش دستور داد که دفاعی‌تر بازی کند. آرایش لوس بلانکوس عالی بود و تنها شانس واقعی بارسا از یک نفوذ ناموفق ژول کُنده از پشت خط دفاعی به دست آمد؛ تلاشی که تصور می‌شود آلونسو با آن مشکلی نداشت.

اعتبار او به عنوان یک تاکتیسین هرگز واقعاً قابل تردید نبود، اما این بهترین روز آلونسو در نیمکت رئال مادرید تا به حال بود.

بازنده: هانسی فلیک

اما در مورد نیمکت دیگر... خب، از نظر فنی، هانسی فلیک آنجا نبود. آن صندلی توسط مارکوس زورگ، دستیار مربی بارسا، اشغال شده بود که پس از اخراج فلیک در بازی مقابل خیرونا در هفته گذشته، جایگزین این مربی آلمانی شد.

فلیک از بالای سکوها در حال تماشا بود و حتماً از آنچه می‌دید متنفر شده است. بارسا در هر دو بخش دفاع و حمله ضعیف بود و در میانه میدان از حریف عقب افتاد. خط دفاعی بالای آن‌ها بارها و بارها توسط رئال مادرید مورد استفاده قرار گرفت، و حتی اگر در چند موقعیت موفق به به دام انداختن امباپه در آفساید شدند، این یک اقدام خودکشی برای گل اول بود.

در آن سوی میدان، حمله آن‌ها تقریباً وجود نداشت. فران تورس یک مهاجم ذخیره قابل قبول است که می‌تواند در برابر حریفان ضعیف‌تر به میدان برود، اما اینجا او کاملاً گم شده به نظر می‌رسید. در همین حال، فرمین، در میانه میدان فاقد قدرت بدنی و در حمله، با وجود زدن گل تساوی، فاقد قاطعیت بود.

فلیک می‌تواند، و قطعاً خواهد، به مشکلات مصدومیت که بارسا را گرفتار کرده است، به عنوان دلیلی برای این باخت اشاره کند، و در این مورد نکته درستی وجود دارد. اما او اکنون پنج امتیاز از رقیب اصلی خود در لالیگا عقب است، به این معنی که دفاع از عنوان قهرمانی آن‌ها در خطر جدی شکست قرار گرفته است.

برنده: کیلیان امباپه

بله، امباپه یک پنالتی در این بازی از دست داد، و اگر بارسا راهی برای بازگشت به بازی پیدا می‌کرد، مهاجم شماره ۱۰ رئال مادرید با انتقادات قابل درکی روبرو می‌شد.

اما در غیر این صورت، امباپه جادویی بود. او سه بار توپ را وارد دروازه کرد، از جمله زمانی که توپی را از ۲۵ یاردی به طرز ویرانگری از کنار وویچخ شزنی به گل تبدیل کرد، اما مشخص شد که ساق پایش در موقعیت آفساید قرار داشته است. گل واقعی امباپه از آن دست ضربات دقیق و فلش‌گونه بود که فقط او می‌تواند تولید کند؛ یک شلیک برق‌آسا با پای راست که از کنار دروازه‌بان helpless گذشت. او اکنون در هفت بازی متوالی لالیگا گلزنی کرده و در مجموع ۱۶ گل در تمام رقابت‌های این فصل به ثمر رسانده است.

اما شاید بهترین بخش عملکرد او، کار بدون توپش بود. امباپه در تمام فصل گذشته به سمت چپ متمایل بود و علاقه کمی به کارهای دفاعی نشان می‌داد. با این حال، اینجا او نقشی مرکزی داشت، پرس می‌کرد و در پایان بازی که رئال مادرید سعی در حفظ برتری خود داشت، اوضاع را منظم نگه داشت.

این یک فصل فوق‌العاده برای امباپه بوده است، و این یکی از بهترین نمایش‌های او بود.

بازنده: وینیسیوس جونیور

او وینی، چرا مجبور بودی آن کار را انجام دهی؟

در ۱۰ دقیقه ابتدایی، این بازی شبیه یکی از کلاسیک‌های وینیسیوس جونیور به نظر می‌رسید، از آن دست بازی‌هایی که او به ژول کُنده نگاه می‌کند، می‌خندد و سپس او را صبحانه می‌کند. او بدشانس بود که یک پنالتی به دست نیاورد و در تمام نیمه اول در بهترین فرم خود بود، تنها یک پاس یا شوت تعیین‌کننده از بازی‌اش کم بود.

اما پس از استراحت، کُنده یاد گرفت چگونه دفاع کند و روی این برزیلی درخشان قفل شد، که در نتیجه ساکت شد. و سپس، وینیسیوس لحظه بحث‌برانگیز دیگری برای خود خلق کرد.

آلونسو تصمیم نسبتاً منطقی گرفت که وینیسیوس را با هموطنش، رودریگو، در ۲۰ دقیقه پایانی تعویض کند، اما این موضوع برای شماره ۷ رئال مادرید خوشایند نبود. وینیسیوس یک عصبانیت قابل توجه از خود نشان داد، سرمربی‌اش را نادیده گرفت و مستقیماً به تونل رفت – هرچند بعداً دوباره روی نیمکت ظاهر شد. او در درگیری‌های پس از بازی نیز دخالت کرد و در یک صحنه باید از هم‌تیمی ملی‌پوشش، رافینیا، دور می‌شد.

آلونسو پس از بازی اعلام کرد که از عملکرد وینیسیوس راضی بوده است و تاکید کرد که با حرکات او به صورت خصوصی برخورد خواهد کرد. همچنین درست است که فوتبالیست‌های نخبه می‌خواهند در بازی‌های بزرگ در زمین بمانند. اما وینی با این نمایش احمقانه از خودخواهی، هیچ لطفی به خود نکرد.

🚨🚨این مطالب را هم بخوانید:

🔹توماس فرانک علاقه ای به سولانکه ۶۰ میلیون پوندی تاتنهام ندارد؛ شکار مهاجم جدید در زمستان!

🔹نیمار: فقط دو سناریوی محتمل برای هم‌تیمی شدن مجدد با مسی در اینتر میامی

🔹سه نکته حیاتی برای هانسی فلیک پس از شکست تلخ بارسلونا در ال‌کلاسیکو

🔹فریاد ویکتور په‌ریرا در مولینو: دو ماه پیش تشویقم می‌کردید، حالا خواهان اخراجم هستید!/ سرمربی وُلفز در لبه تیغ

🔹افشای کنایه تند وینیسیوس جونیور به لامین یامال پس از شکست بارسلونا در ال‌کلاسیکو