۲۰ سال پس از قهرمانی تاریخی مکزیک در جام جهانی زیر ۱۷ سال ۲۰۰۵: «هیچ‌کس ما را باور نداشت» – نسل طلایی خسوس رامیرز، کارلوس ولا و جیووانی دوس سانتوس

اکتبر ۲۰۰۵، شبی تاریخی برای فوتبال مکزیک رقم خورد. دو دهه پیش، تیمی از نوجوانان مکزیکی در فینال جام جهانی زیر ۱۷ سال ۲۰۰۵، با شکست قاطع ۳-۰ برزیل، جهان فوتبال را شوکه کرد. این قهرمانی در استادیو ناسیونال لیما، برای بسیاری از هواداران فوتبال مکزیک، یکی از لحظات تعیین‌کننده و به یاد ماندنی تاریخ فوتبال این کشور است. آن تورنمنت، سکوی پرتابی برای ستاره‌هایی همچون کارلوس ولا، جیووانی دوس سانتوس و هکتور مورنو بود و نسل طلایی خسوس رامیرز را به دنیا معرفی کرد.

روزی فراموش‌نشدنی در اکتبر

۲ اکتبر ۲۰۰۵، تاریخی است که در حافظه فوتبال مکزیک حک شده است. در آن روز، تیمی متشکل از بازیکنان نوجوان که اکثرشان در کشور خود ناشناخته بودند، اولین جام قهرمانی فیفا در رده زیر ۱۷ سال را برای مکزیک به ارمغان آوردند. این تیم که تحت هدایت خسوس «چوچو» رامیرز بود، در فینال لیما، برزیل را با نتیجه خیره‌کننده ۳-۰ شکست داد و برای اولین بار عبارت «مکزیک، قهرمان جهان» را به صحنه جهانی معرفی کرد. آن نسل طلایی شامل بازیکنانی چون جیووانی دوس سانتوس، کارلوس ولا، سزار ویلالوز، انریکه اسکدا، هکتور مورنو، افرائین خوارز و اور گوزمن بود. آن‌ها در پرو فقط شرکت نکردند، بلکه با اقتدار کامل درخشیدند.

تولد یک همکاری تاریخی

فینال آن رقابت‌ها، نمایشی از همکاری کشنده‌ای بود که سال‌ها بعد، رده‌های جوانان تیم ملی مکزیک (ال‌تری) را تعریف کرد: زوج دوس سانتوس و ولا. خلاقیت جیووانی و حرکات جسورانه‌اش به طور مداوم خطوط دفاعی حریفان را از هم می‌پاشید، در حالی که غریزه گلزنی بی‌نظیر ولا هر اشتباهی را به جریمه‌ای سنگین تبدیل می‌کرد. گل اول مکزیک در فینال، به بهترین شکل این همکاری را خلاصه کرد: دوس سانتوس راه خود را باز کرد و ولا کار را تمام کرد.

«هیچ‌کس ما را باور نداشت»

در مصاحبه‌ای که سال‌ها بعد با نشریه «مدیا تیمپو» انجام شد، خوان کارلوس «توریته» سیلوا اعتراف کرد که تیم آن‌ها با اثبات اشتباه بودن شک و تردیدها، رشد و نمو یافته بود. او گفت: «هیچ‌کس ما را باور نداشت. اما ما هرگز احساس ناامنی یا ترس نکردیم. چوچو کاری کرد که ما همه چیز را تجسم کنیم – دراز می‌کشیدیم، چشمانمان را می‌بستیم، تصور می‌کردیم قهرمان جهان شده‌ایم. حتی تصور بازی با برزیل در فینال را داشتیم. و این اتفاق افتاد. هر چیزی که تصویر کرده بودیم، به حقیقت پیوست.» سیلوا افزود که جشن گل عمر اسپارزا، جوهره آن تیم را در بر داشت: شور و اشتیاق خالص، سرسختی، و ایمانی تزلزل‌ناپذیر به خودشان.

چرا این نسل بیشتر ندرخشید؟

اما چه اتفاقی برای آن محصول طلایی افتاد؟ برخی، مانند ولا، دوس سانتوس و مورنو، در بالاترین سطوح فوتبال برای خود نامی دست و پا کردند. اما بقیه برای حفظ همان روند به مشکل خوردند. با این حال، برای رامیرز، این پروژه همیشه فراتر از یک تورنمنت بود. او در مصاحبه با ای‌اس‌پی‌ان درباره میراث آن تیم چنین گفت: «آن‌ها قبلاً قهرمان جام جهانی شده بودند. آن‌ها به جام جهانی زیر ۲۰ سال نیز رفته بودند. قرار بود این تیم، بنیادی برای اتفاقات بزرگتر باشد. اما بعد، ایده‌ها تغییر کرد. مربی جدیدی با ترجیحات متفاوت روی کار آمد و ناگهان آن هشت سال توسعه و پرورش بازیکن دیگر اهمیتی نداشت.» حتی با وجود نتایج متفاوت برای مسیر شغلی بازیکنان، تیم ۲۰۰۵ همچنان یک لحظه تعیین‌کننده باقی مانده است. آن شب در لیما به مکزیک نشان داد که می‌تواند در صحنه جهانی رویاهای بزرگتری داشته باشد – و از همه مهمتر، می‌تواند برنده شود.

🚨🚨این مطالب را هم بخوانید:

🔹هشدار جدی به آرتور فرمیرن: پیوستن به چلسی یا منچستریونایتد، نابودی دوران حرفه‌ای اوست!

🔹پایان دوران PSR؟ لیگ برتر برای حذف قوانین مالی بحث‌برانگیز آماده می‌شود

🔹ضربه مهلک به لیورپول: جیووانی لئونی جوان پس از جراحی ACL برای یک سال خانه‌نشین شد

🔹هشدار پال مرسون به منچستر یونایتد: اولیور گلاسنر گزینه مناسبی برای جانشینی روبن آموریم نیست!

🔹قهرمانی غیرمنتظره جان‌فرانکو زولا در رایدر کاپ: ستاره سابق چلسی هیجان گلف را هم‌تراز جام جهانی می‌داند!