بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا

فرانچسکو توتی

اسطوره‌ی باشگاه رُم هیچ‌وقت به قهرمانی‌ایی که شایسته آن بود نرسید اما در عوض مدال افتخار وفاداری را دریافت کرد و در حالی که می‌توانست با انتقال به باشگاهی چون رئال‌مادرید، به افتخارات زیادی دست یابد، قلب هواداران رُم را به جام‌های طلایی رنگ ترجیح داد!

توتی کارهایی با توپ می‌کرد که در آن زمان کمتر کسی قادر به آن بود، از جمله گل‌های والی معروف و سَرضرب او. به گواه آمار، توتی یک هافبک فوق‌العاده گل‌زن بود. در سال 2017 به‌عنوان 2 امین گل‌زن برتر تاریخ سری آ، با 250 گل زده، به کار خود پایان داد.

توتی هم‌چنین یکی از اعضای تیم موفق ایتالیا در جام‌جهانی 2006 بود و علی‌رغم نگرانی‌ها درباره شرایط جسمانی او پیش از جام، در تمام بازی‌ها حضور داشت. ایتالیا قهرمان شد و توتی، مشترکاً با ریکلمه از آرژانتین، با 4 پاس گل، دومین پاسورِ گل برتر جام شد.

جوزپه مئاتزا

مئاتزا به‌قدری خوب بود که یک ورزشگاه به نام او نامگذاری شد. ورزشگاه اینتر را حتماً می‌شناسید، ورزشگاهی که البته امروزه با نام رسمی «سن‌سیرو» شناخته می‌شود.

مئاتزا که برای هر 2 تیم شهر میلان بازی کرده، 2 بار با ایتالیا قهرمان جام‌جهانی شد.

وقتی مئاتزا نوجوان بود، میلان با این استدلال که بازیکن ریزنقشیست و فاقد توان فیزیکی کافیست، او را پس زد و به رقیب همشهری فرستاد. تاریخ بعداً ثابت کرد که میلانی‌ها اشتباه بزرگی مرتکب شدند.

اینتر بلافاصله مئاتزا را روی هوا زد و پسری که فوتبال را از خیابان‌های شهر لومبارد (Lombard) آغاز کرده بود، به یکی از برجسته‌ترین مهاجمان تاریخ سری آ تبدیل شد. او 3 بار قهرمان سری آ شد و 3 بار جایزه آقای گلی را دریافت کرد.

با این‌حال مئاتزا شهرتش را بیشتر مدیون نمایش‌هایش در جام‌جهانی است. او یکی از 3 بازیکن تاریخ ایتالیاست که 2 بار فاتح جام‌جهانی شده‌اند. در سال 1934 ایتالیا در خاک خودش قهرمان و مئاتزا برنده توپ طلا (بهترین بازیکن جام) شد. 4 سال بعد نیز ایتالیایی‌ها و مئاتزا از عنوان قهرمانی خود دفاع کردند.

جیانی ریورا

لقب ریورا «پسر طلایی» بود چون از همان سنین نوجوانی مشخص بود که در مسیر ستاره شدن گام بر می‌دارد. هنگامی که فقط 17 سال داشت، گل پیروزی‌بخش میلان در پیروزی 4-3 مقابل یوونتوس را به ثمر رساند. پس از آن گل ریورای 17 ساله دیگر به عقب نگاه نکرد تا یکی از بهترین بازیسازان تاریخ ایتالیا در پُست شماره 10 لقب بگیرد.

خلاقیت او، میلان را به 3 قهرمانی سری آ و 2 جام اروپایی (نسخه قدیمی لیگ قهرمانان) رهنمون کرد. «نِرو روکو» مربی وقت میلان همواره او را نابغه خطاب می‌کرد. در سال 1969 پس از قهرمانی میلان در اروپا که با پیروزی 4-1 بر آژاکس قدرتمند یوهان کرایف حاصل شد، ریورا توپ طلا را از آن خود کرد. پاس‌ها و دید بالای ریورا، 2 مؤلفه مهم بازی او بودند.

در رده ملی، ریورا در 4 جام‌جهانی حضور داشت و در نیمه‌نهایی مشهور سال 1970 مقابل آلمان غربی، زننده گل پیروزی‌بخش آتزوری بود. در 1968 نیز قهرمان جام ملت‌های اروپا شد، هر چند به‌خاطر مصدومیت در نیمه‌نهایی، بازی فینال مقابل یوگسلاوی را از دست داد!

جانلوییجی بوفون

در بحث انتخاب بهترین دروازه‌بان تاریخ فوتبال، بوفون همیشه یکی از نخستین اسم‌هاییست که به ذهن متبادر می‌شود.

بوفون در سال 1995 به‌عنوان یک دروازه‌بان چابک نوجوان در پارما، چشم مربیان و استعدادیاب‌ها را گرفت و پس از آن در مسیر بی‌بازگشتِ موفقیت گام برداشت. بوفون همه جام‌های ممکن را فتح کرده و فقط جای یک قهرمانی در کارنامه او خالیست: لیگ قهرمانان اروپا.

یوونتوس با پرداخت 52 میلیون یورو برای خرید بوفون در سال 2001، او را به گرانترین دروازه‌بان وقت تبدیل کرد اما بوفون 12 بار دروازه‌بان فصل سری آ و 10 بار قهرمان سری آ شد تا ثابت کند که یوونتوس حتی شاید می‌توانسته بیشتر از این‌ها برای او هزینه کند! بوفون رکورددار بازی در تاریخ سری آست.

بوفون سال 2006 با ایتالیا قهرمان جهان شد و به‌خاطر ثبت 5 کلین‌شیت جایزه دستکش طلایی جام نیز به او تعلق گرفت.

بوفون بیش از اینکه دروازه‌بانی چابک با واکنش‌های انفجاری باشد، متکی به قدرت بازی‌خوانی و جاگیری خود بود که در کلاس جهانی قرار داشت.

پائولو مالدینی

بی‌تردید یکی از بزرگترین مدافعان تاریخ فوتبال و شاید هم GOAT تاریخ در پُست دفاع! مالدینی دوران باشگاهی خود را تماماً در میلان گذراند و 25 سال حضور او در پیراهن قرمز میلان مترادف بود با موفقیت.

مالدینی یک دفاع چپ تکنیکی و مستعد بود که در گذر زمان تکامل پیدا کرد و به یک دفاع وسط باهوش و خونسرد تبدیل شد. 25 سال حضور و 25 قهرمانی برای میلان از جمله 5 قهرمانی در لیگ قهرمانان و 7 عنوان قهرمانی سری آ.

یکی دیگر از ویژگی‌های مالدینی، مداومت دوران بازی او بود. مالدینی تا 41 سالگی بازی کرد و در 4 جام‌جهانی حضور داشت. با این‌حال پیش از جام‌جهانی 2006 که ایتالیا قهرمان شد، از فوتبال ملی خداحافظی کرد تا جای این جام بزرگ در کارنامه باشکوه این مدافع بزرگ برای همیشه خالی بماند! مالدینی با 647 بازی رکورددار سری آ در پُست‌های غیر دروازه‌بان است. او مشهور بود به مدافع باهوشی که به‌جای دفاع درگیرانه، بر اساس زمان‌بندی و بازی‌خوانی، عمل می‌کند.

روبرتو باجو

یکی از مستعدترین فوتبالیست‌های تاریخ، آمیزه‌ای از خلاقیت، دید بالا، پیش‌بینی‌ناپذیری و مهارت‌های فنی. باجو ترکیبی از یک شماره 9 و شماره 10 بود و به اصطلاح ایتالیایی‌ها یک تره‌کواریستا (trequartista) بود که به‌معنای بازی در 1/3 هجومی زمین است.

لقب باجو «دم‌اسبی مقدس» بود! و محبوبیتش در فلورانس به حدی بالا بود که انتقالش از فیورنتینا به یوونتوس در 1990، ولوله‌ای در شهر برپا کرد و موجب آشوب شد چون بنفش‌ها می‌دانستند چه ستاره‌ای را از دست داده‌اند اما این انتقال باجو را به توپ طلا، قهرمانی سری آ، جام حذفی و جام یوفا رساند.

البته افتخارات تیمی باجو در حد تلاش و درخشش نبود. او فقط 2 بار قهرمان سری آ شد و به‌خاطر پنالتی‌ایی که خودش خراب کرد، در کسب جام‌جهانی 1994 ناکام ماند. با این‌حال هیچ‌کس نمی‌تواند منکر شود که خود او تقریباً یک‌تنه ایتالیا را به فینال رساند. باجو 4 امین گل‌زن برتر تاریخ فوتبال ایتالیاست و در سال 2011، فدراسیون فوتبال ایتالیا، او را به تالار مشاهیر ایتالیا اضافه کرد.

🚨🚨این مطالب را هم بخوانید:

🔹ویدیو | گل‌های اینتر میامی 2-1 پورتو، پیروزی با سوپرگل لیونل مسی، جام‌جهانی باشگاه‌ها

🔹کیت‌های سلتیک 2025-26: جزئیات کامل، تاریخ انتشار و قیمت لباس‌های خانگی، خارج از خانه، سوم و دروازه‌بان

🔹رونمایی از کیت‌های جدید بایرن مونیخ برای فصل ۲۰۲۵-۲۶: خانگی، خارج از خانه و سوم

🔹مارکوس رشفورد در آستانه بارسلونا: ستاره منچستر یونایتد برای همبازی شدن با لامین یامال، حاضر به کاهش دستمزد است!

🔹کیت آرسنال در فصل ۲۰۲۵-۲۶: رونمایی از پیراهن‌های خانگی تا طرح‌های لو رفته خارج از خانه و سوم!